του τύπου…

ειδήσεις, κριτικές, επικαιρότητα και άλλα...


******************************************************


"…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει.

Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους κομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…"





Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Για την γλώσσα



Ένα μικρό, αλλά εξαιρετικό κείμενο για την γλώσσα μας από την δημοσιογράφο Κατερίνα Τζωρτζινάκη, που ανακάλυψα σε μια οικονομικού προσανατολισμού εφημερίδα, την "Ναυτεμπορική". Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί με λίγες λέξεις λέγει πολύ περισσότερα και υπονοεί ακόμα πιο πολλά. Δείγμα δημοσιογραφίας υψηλοτάτου επιπέδου, που σπάνια συναντάς στις μέρες μας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια και στην ίδια, αλλά και στην εφημερίδα που έχει στην υπηρεσία της τέτοιους δημοσιογράφους. Φτάνει πια με τους "Ιους" και όλους αυτούς τους ψυχικά άρρωστους...

ΔΕΕ

Με πατρίδα τη γλώσσα
Για κάποιους, η μόνη πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, όπου καθετί αποκτά μια υπόσταση άυλη, που δεν μεταβιβάζεται, δεν κληροδοτείται, κανείς δεν μπορεί να την κλέψει. Για εκείνον που μόνος έφυγε και φτάνει μόνος, μόνη πατρίδα του είναι ο χρόνος, όπως λέει ο τραγουδοποιός.
Για άλλους, πατρίδα είναι η γλώσσα. Όπου κι αν βρίσκονται, όπου τους έλαχε να στεριώσουν, στη γλώσσα σκαλίζουν για τις ρίζες τους. Στις λέξεις φωλιάζουν. Στο στέρεο οικοδόμημά της επιστρέφουν, για να κρατηθούν από το πεπρωμένο τους και να κινηθούν στο χρόνο. Η γλώσσα είναι μνήμη, όπως το αισθητήριο όργανο θυμάται τη γεύση του κρασιού, κι όταν το χρώμα έχει ξεχαστεί και η κούπα έχει σπάσει.
Για τη ραγισμένη κούπα μίλησαν τα μέλη της μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, στα μέσα του προηγούμενου μήνα, σε δημόσια συζήτηση που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Αποφοίτων του Ζωγραφείου.
Για τη «δημογραφική καχεξία» της κοινότητας, που «ακροβατεί στο μεταίχμιο μεταξύ αφανισμού και αφομοίωσης». Για «κινδύνους και απειλές όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από την ίδια τη συμπεριφορά της μειονότητας», με την εσωστρέφεια και τη «ρατσιστική» τάση που συχνά ξεχωρίζει τα μέλη της μειονότητας σε ειδικές ομάδες Ιμβριων, Τενέδιων και αραβόφωνων από την Αντιόχεια.
Για σύνδρομα «υπεροχής, αλλά και θυματοποίησης», για την αποξένωση των νέων μελών, καθώς οι «καρεκλοκένταυροι γηραιότεροι Πολίτες δεν παραχωρούν καμιά θέση στη νεότερη γενιά». Και κυρίως για την ανάγκη διατήρησης της ελληνικής γλώσσας, που έχει υποστεί αλλοιώσεις. Αλλοίωση της γλώσσας σημαίνει αλλοίωση της ευαισθησίας, αποφαίνεται ο Γ. Σεφέρης. Λυπηρόν, αλλά θλιβερότερον όταν δεν δραπετεύουν από το στόμα οι λέξεις, οι ίδιες που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος. Γιατί η γλώσσα ζει στα χείλη. Εκεί ξεδιπλώνει τα φτερά της. Και όπως παρατήρησε η Αννα, μία Ελληνίδα που εργάζεται στην Πόλη, στις μεταξύ τους συζητήσεις, ένα μεγάλο ποσοστό των συμμετεχόντων στη συνάντηση, επικοινωνούσαν σχεδόν αποκλειστικά με την τουρκική γλώσσα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ

"Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ" Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου