του τύπου…

ειδήσεις, κριτικές, επικαιρότητα και άλλα...


******************************************************


"…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει.

Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους κομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…"





Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Εθνικές Επέτειοι


Παρουσιάζουμε με την ευκαιρία της εθνικής μας επετείου ένα αξιολογότατο κείμενο ενός προβληματισμένου συνέλληνα, με την προτροπή μας να μελετηθεί και όχι απλώς να διαβαστεί. Διατηρήσαμε χωρίς επεμβάσεις την ορθογραφία του πρωτοτύπου, λόγω της σκοπιμότητας των ορθογραφικών επιλογών του συγγραφέα και των όσων σημειολογικά υποκρύπτουν αυτές, με τις οποίες εξ άλλου συμφωνούμε απόλυτα.

ΔΕΕ
Προς μία διερεύνηση μίας άλλης 25ης Μαρτίου

Είναι αποδεδειγμένο -κυρίως μέσα από πραγματιστικά κριτήρια-ότι η ιστορία δεν γίνεται και δεν μπορεί να προχωρήσει με το αν. Θα έλεγα όμως ότι αυτή η καθαρά εμπειρική θέση είναι άστοχη και πολύ πεζή-υλιστικά πεζή. Αν σκεφθούμε ότι η ιστορία είναι σύνολο απείρων θεωρητικών και πρακτικών παραμέτρων, μία μόνο εκ των οποίων είναι η εσχατολογική πρόοδος –βασικός παράγοντας θαυμασμού της ιστορίας-σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι και οι σκέψεις μετά το γεγονός είναι ιστορία. Κυρίως αυτές οι μεταϋπάρχουσες σκέψεις μπορούν μελλοντικά να δημιουργήσουν μια νέα ιστορία η οποία σε πολλά θα είναι απαλλαγμένη από λάθη και χειρισμούς του παρελθόντος. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι απορρίπτει κανείς τα ήδη γεγονότα. Τουναντίον. Τα σέβεται και προσπαθεί να εκμαιεύσει μυστικές σκέψεις και νέες πράξεις που επειδή τότε δεν έγιναν τώρα μπορεί να δώσουν λύσεις σε σημαντικά ζητήματα που αναφύουν στο διάβα των αιώνων.
Ας διατυπώσουμε την παρακάτω θέση. Τι σημαίνει «είμαι σκλαβωμένος;» Τελικά οι Έλληνες ήμασταν σκλαβωμένοι στους τούρκους; Η απάντηση είναι όχι. Καλλίτερα. Εξωτερικά, ως καθημερινοί πολίτες μέσα σε μία πολιτεία συγκεκριμένων ενεργειών και δυνατοτήτων ήμασταν σκλαβωμένοι. Εσωτερικά όμως ο Ελληνισμός, η πηγή πολιτιστικής και ιστορικής ζωής για τους Έλληνες, ουδέποτε σκλαβώθηκε στους τούρκους για τον πολύ απλό λόγο ότι ο διαχρονικός καθαρά πνευματικός και αξιακός λόγος προχωρεί ως απόλυτη εσωτερικότητα, χωρίς να υπακούει στους κανόνες του χωροχρόνου και της ύλης. Αντιθέτως αναπτύσσει και αναπτύσσεται. Οι Έλληνες, ως βασικός φορέας αυτού του λόγου, μέσα από νέες φόρμουλες και σε διαρκή σχέση με το φιλοσοφικό λόγο της δύσης, συνέχισαν να αναπτύσσουν την φιλοσοφική και πολιτιστική κληρονομιά. Από αυτή την πλευρά φυσικά –και δεν γινόταν αλλοιώς-ποτέ ο Ελληνισμός δεν σκλαβώθηκε στους τούρκους. Αυτή την υπερβατική δυνατότητα του Ελληνισμού ελεύθερος να πορεύεται στους αιώνες, αυτός να κατακτά με την κουλτούρα του έθνη και πολιτισμούς διακηρύσσει κατά περίφημο τρόπο ο Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας ο οποίος στην Ευαγγελική προπαρασκευή γράφει «μόνη γάρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικοιούμενον επιστήμηι».
Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι το αξιακό τρίγωνο του Ελληνικού Λόγου –η Ιδέα εξωτερικεύεται στη Φύση (η φύση ας νοηθεί ως σύνολο δυνητικών ανθρωπίνων ιδιοτήτων)και δι’ αυτής εσωτερικεύεται στον άνθρωπο(ο οποίος πορεύεται με συγκεκριμένο σύστημα σκέψεων και αξιών)έθεσε τις βάσεις του ανθρωπίνου πολιτισμού μέσα από τρείς διάδοχες φάσεις και ιστορικές στιγμές. Η πρώτη στιγμή είναι το πέρασμα από την αφαιρετική μυθολογία προς τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, η δεύτερη η ανάλυση αυτής της στιγμής διά της εξωτερικής φύσεως και η τρίτη η εφαρμογή όλων αυτών στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Βλέπουμε για παράδειγμα σήμερα την έντεχνη προσπάθεια ταύτισης του ανθρώπου με τον τρόπο της ηλεκτρονικής φύσης, σημείο το οποίο ίσως σηματοδοτήσει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να ελέγξει πλήρως το ζωτικό του χώρο. Είναι όμως σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι αυτό το στάδιο είναι το έσχατο στάδιο του πλήρως διαστρεβλωμένου Ελληνικού Λόγου ο οποίος κατάντησε πλέον εργαλειακός –για να θυμηθούμε και τον Χόρκχάϊμερ- και τίποτε άλλο.
Συνειδητοποιούμε λοιπόν τις τεράστιες δυνατότητες του Ελληνικού κουτιού της Πανδώρας που φέρει τον τίτλο «Λόγος». Στις απαρχές της Αναγέννησης, της Διαμαρτύρησης και του Διαφωτισμού από το κουτί αυτό εξήλθαν οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες κατηύθυναν τη γένεση του δυτικού πολιτισμού (μέσω των παραπάνω σταδίων) μόλις και πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο εφευρέτης του Εγώ, ο Σωκράτης (εν οίδα ότι ουδέν οίδα) επανήλθε κάτω από την καρτεσιανή μορφή του παραπάνω ρητού, το οποίο τώρα διατυπώνεται και πάλι υποκειμενικά αλλά θετικά «εν οίδα ότι σκέφτομαι», η στιγμή της καθαρά εγωϊστικής σύγχρονης ανθρώπινης λογικής όρθιας στάσης μόλις άρχισε και τις συνέπειές της τις βιώνουμε σήμερα.
Το ερώτημα είναι σαφές. Αυτή η διαχρονική δύναμη του Ελληνικού Λόγου τι δυνατότητες οικουμενικής εξάπλωσης και λογικής ένωσης των λαών είχε στο λυκαυγές του 18ου και 19ου αι; Μπορούμε να μιλήσουμε για μία παγκόσμια λογική κοινότητα σε μία εποχή όπου η Δύση απέκτησε για πρώτη φορά δύο πολύ ισχυρά όπλα. Ιδέες από την μία πλευρά και πλούτο μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση από την άλλη.
Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι ο Ελληνικός Λόγος, αυτός που όπως είδαμε και ξέρουμε κυριάρχησε στη Δύση είχε τη δυνατότητα θέσπισης μιάς οικουμενικής έλλογης κοινότητας η τουλάχιστον τη δυνατότητα μιάς υγιούς οικουμενικής έλλογης σύγκρισης. Αυτό όμως σίγουρα θα είχε μία αναπόφευκτη συνέπεια. Σαφώς την επανίδρυση του Ελληνικού κράτους, το οποίο με βάση την ιστορική συμμετοχή του στην παραπάνω οικουμενικότητα του λόγου θα ήταν και πάλι σε θέση να δώσει κρατική υπόσταση σε χαμένες αρχαιοελληνικές και βυζαντινές πατρίδες. Είμαστε στο 18 ο αι. μπροστά σε ένα Ελληνικό Έθνος που με τη σκέψη του κυβερνά τη Δύση-όλα τα συντάγματα των μεγάλων επαναστάσεων στηρίχθηκαν επάνω στα πολιτειακά γραπτά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη-άρα υπάρχει η δυνατότητα αυτό το έθνος να δώσει μία ανάλογη κρατική οντότητα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία στηρίχθηκε στο Ελληνικό πολιτειακό μοντέλο, οι Έλληνες Φαναριώτες την κυβερνούν οι οποίοι την έχουν αρκετά ποτίσει με Ελληνικές ιδέες. Πολλαπλώς σαπισμένη και διαλυμένη ιστορικά θα καταπέσει και ο Ελληνισμός θα ξαναβγάλει στα ιστορικά του μέρη καρπούς. Αυτό το μοντέλο εξάλλου δοκιμάσθηκε με επιτυχία στη σημερινή Ευρώπη από τους άρχοντες του κόσμου αυτού. Δεν είχαμε καμμία επανάσταση μαρξιστικού τύπου, αλλά η κυβερνώσα ουσιαστικά τον κόσμο αριστερά σήμερα αλλοίωσε τα πάντα και τα παρέδωσε στον υλικό καιάδα.
Άρα το πέρασμα στην ανασύσταση του Νεοελληνικού κράτους, το οποίο θα έπαιρνε την ιστορική σκυτάλη σε πνεύμα και έκταση από το σημείο ακριβώς από το οποίο την άφησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ήταν αδήριτη ιστορική διαδικαστική ανάγκη χωρίς τη μεσολάβηση καμμίας επανάστασης. Συζητάμε για μία εσωτερική πολιτιστική επανάσταση η οποία θα αναστήσει τη νέα μορφή του Ελληνισμού επάνω στις ρίζες των μεγάλων αυτοκρατοριών του Ελληνισμού. Η επανάσταση του λόγου θα αρκούσε ώστε η αυτοφυής πολιτισμική έλλειψη των οθωμανών να οδηγούσε στην πλήρη κατάληψη του κράτους από Έλληνες-η Ελληνική κουλτούρα εξάλλου δημιούργησε το οθωμανικό κράτος - οι οποίοι πλήρως στο μυαλό τους είχαν την ανασύσταση του Νεοελληνικού κράτους. Συζητάμε όμως για την ανασύσταση ενός ελληνικού κράτους το οποίο θα κάλυπτε κρατικά όλες τις περιοχές όπου εθνικά είχε σπαρεί ο Ελληνικός λόγος –το σενάριο αυτό τρομοκρατούσε τους Ευρωπαίους (αυτό περίτρανα αποδείχθηκε στην απέλπιδα προσπάθεια του πλήρως πολιτικοποιημένου Φαλμεράγιερ, ο οποίος ό,τι υποστήριξε το υποστήριξε στην πιο κατάλληλη για τους ταγμένους ανθέλληνες εποχή). Ο Ελληνισμός του 18ου αι. είχε πολιτισμικά, πολιτειακά και ιδεολογικά πλήρως κυριαρχήσει επάνω στους οθωμανούς ώστε το πέρασμα σε ένα μεταβυζαντινό νεοελληνικό κράτος-και με τη χρήση μιάς απλής πολιτειακής εξέγερσης η οποία θα αποκαθιστούσε την υγιή διαβίωση όλων κάτω από τις αιώνιες αξίες του Ελληνισμού, ο οποίος θα έδινε και πάλι τη δική του ετικέτα στο νέο αυτό κράτος - τρομοκρατούσε τους ευρωπαϊκούς κύκλους οι οποίοι ξαφνικά έπρεπε να σκεφθούν ένα δρόμο προς την Ανατολή παντελώς ξεχασμένο-λόγω των οθωμανών-διαμέσου των βαλκανίων, αλλά και ένα μεταβυζαντινό νεορθόδοξο τόξο Ελλήνων, Σλάβων και Ρώσων που θα έφερνε άλλες παντελώς ισορροπίες σε ένα κόσμο ο οποίος με βάση τη βιομηχανική επανάσταση θα περνούσε στις πολλαπλές γεωοπολιτικές ευκαιρίες ανάπτυξης με βάση την τεχνολογία. Δεν είναι τυχαίο ότι γρήγορα οι Έλληνες ελέγχθηκαν από τους βασιλείς της Ευρώπης και η Ρωσία από τους μπολσεβίκους.
Ας δούμε στα στενά όρια της εργασίας αυτής, τεκμήρια πηγών για όσα εδώ υποστηρίζουμε. Οι πηγές λοιπόν ξεκάθαρα αναφέρουν ότι από τον 16ο έως τον 18ο αι οι οθωμανοί μέσα από επαχθείς για αυτούς διαπραγματεύσεις και διομολογήσεις παρέδωσαν σε Ευρωπαίους και ειδικά Γάλλους τα οικονομικά ηνία της αυτοκρατορίας τους. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι –διά των Ελλήνων-είχαν πλήρη πολιτειακή σύλληψη στο μυαλό τους σε αντίθεση με τους οθωμανούς. Εξάλλου τώρα το πολιτειακό μέρος των οθωμανών το ήλεγχαν οι φαναριώτες (γενικά κυβερνούσαν εξισλαμισμένοι Έλληνες, κρυπτοχριστιανοί, Φαναριώτες κ.λ.π). Επιβαλλόταν λοιπόν οι Ευρωπαίοι να αποδεχθούν τα αιώνια εθνικά δίκαια του Ελληνισμού στην περιοχή, ένα εκ των οποίων ήταν και η ανασύσταση του Νέου Ελληνικού κράτους.
Ο Ίων Δραγούμης είναι γνωστό ότι δεν είχε στο μυαλό του το γνωστό ικετευτικό προς τους Ευρωπαίους, μεταεπαναστατικό Νεοελληνικό κράτος, το οποίο σιγά-σιγά πήρε ό,τι πήρε και έχασε ό,τι έχασε-περιοχές που εθνολογικά άρα κρατικά είναι πάντα Ελληνικές (Ανατολική Θράκη, Μικρά Ασία, Βόρειος Ήπειρος). Γι’ αυτό εξάλλου ήταν και φανατικός αντιβενιζελικός. Το όραμά του είναι γνωστό (μέσα από τα έργα του «Ελληνικός πολιτισμός», «Όσοι ζωντανοί»). Η πίστη του στον Ελληνικό κοινοτισμό είναι παράγοντας λησμονημένος μέσα στα χρόνια όσον αφορά τη σπουδαιότητά του. Οι κοινότητες διαφυλάσσουν τη σωστή μίξη έθνους και κράτους και δεν αφήνουν το δεύτερο να κατασπαράξει το πρώτο μέσα από το θάνατο των μικρών τόπων και της παράδοσης (γι’ αυτό και μανιωδώς οι σημερινοί κυβερνώντες του προτεκτοράτου που εξωτερικά έχει το όνομα Ελλάδα αγωνιωδώς πολεμούν για το τελικό κτύπημα του «Καλλικράτη»). Μέσα από τον κοινοτισμό και την Ορθοδοξία ο αιώνιος Ελληνικός Λόγος θα διαποτίζει και θα καθοδηγεί το μεγάλο σπίτι του Ελληνισμού αυτό που τελειοποιήθηκε μέσα από τη μετάδοση αυτού του Λόγου από το Μέγα Αλέξανδρο και την τελική του καλλιέργεια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Όλος αυτός ο χώρος και ο πολιτισμός θα μπορούσαν να στεγάσουν τη Νέα Ελληνική Πολιτεία, η οποία θα αναβίωνε τα πραγματικά και πολιτιστικά όρια του Νέου Ελληνισμού. Είναι τέτοια η υπεροχή του Ελληνικού Λόγου ώστε αυτή η κατάληξη ενός τέτοιου κράτους θα ήταν νομοτελειακό ιστορικό γεγονός. Η μετάβαση σε ένα τέτοιο status quo θα μπορούσε να γίνει μέσα από τη συνύπαρξη όλων των λαών κάτω από την υπεροχή του Ελληνικού Λόγου. Ήδη ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός δεν είχε κάτι αντίστοιχο μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και μέσα από μία διαλεκτική με την φιλοσοφική και θεολογική παράδοση του Ελληνισμού θα μπορούσε να αναγεννήσει το νέο Ελληνικό κράτος της μεγάλης Ανατολής ,το οποίο θα έβγαινε μέσα από το αναπόφευκτο πέρας της εξωτερικής οθωμανικής κυριαρχίας, δυνατό και έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες της νέας του ιστορικής αποστολής. Η μετάβαση θα γινόταν κατά απόλυτα νομοτελειακό τρόπο διότι οι Έλληνες μέσα από την ανάπτυξη του πνεύματος και τη νέα συγκρητική σπορά του Λόγου ήταν έτοιμοι να ξανακυβερνήσουν ένα κράτος διάδοχο του Βυζαντινού. Οι οθωμανοί είχαν επιτελέσει την ιστορική τους αποστολή, δεν μπορούσαν να διαχειρισθούν ένα νέο κράτος μιάς ενωμένης Ανατολής, το οποίο πλέον ήταν μπροστά σε νέες προκλήσεις (οικονομικές, πολιτιστικές και πολιτικές γενικότερα). Πραγματικά θα ήμασταν μάρτυρες ενός εντυπωσιακού ιστορικού γεγονότος, οι οθωμανοί μόνοι τους θα παρέδιδαν διαχρονικά και σταδιακά την εξουσία του νέου μεγάλου Ελληνκού κράτους, διαδόχου του Βυζαντινού στους Έλληνες (το έκανε ο σουλτάνος με τους Άγγλους το 1920 περίπου)-δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρήγας παρέδωσε και μέσα από τους χάρτες του ολοκληρωμένο σχέδιο ενός Παμβαλκανικού κράτους όπου ο Ελληνικός Λόγος θα κυριαρχούσε και όλοι οι Έλληνες θα ήσαν ενωμένοι με όμορους λαούς κάτω από αυτόν, αυτό ήταν σε βάθος χρόνου νομοτελειακό στην τελική του έκβαση-όπως οι Ρωμαίοι το έκαναν με τον Κάμιλλο προκειμένου αυτός να επιστρέψει από την εξορία και να τους σώσει. Αυτό μπορεί δυστυχώς να μην έγινε με το νέο Ελληνικό κράτος το οποίο «απελευθερώθηκε» από τους Τούρκους προκειμένου να γίνει ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, έγινε όμως μέσα στα σπλάχνα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο σουλτάνος, αιχμάλωτος και ευτελισμένος από τους ευρωπαίους, αργά και σταθερά έδωσε την εξουσία της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας στον κεμάλ, τον οποίο χωρίς κανένα τελικά πρόβλημα αποδέχθηκαν οι σύμμαχοι-εννοείται ότι τελικά μόνο οι Έλληνες πολέμησαν μαζί του.
Η επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821, αποτελεί έναν απόλυτα χρυσό κρίκο στην διηνεκή Ελληνική αλυσίδα. Από εκεί και πέρα. Σε αυτή τη χρονική στιγμή αλλά και αργότερα. Όλες μα όλες οι δυνάμεις –όλων των ειδών και τύπων-του Ελληνικού έθνους δεν ήσαν ενωμένες μπροστά στη δημιουργία ενός Ελληνικού κράτους διαδόχου του Βυζαντινού-το οποίο τουλάχιστον από τους Μακεδόνες και μετά είχε εντονότατη Ελληνική συνείδηση. Η χρονική στιγμή για την οποία συζητάμε δεν βρήκε όλους τους Έλληνες με σταθερό σχέδιο το οποίο θα στηριζόταν στην μακραίωνη ελληνική παράδοση και το οποίο θα οδηγούσε σε ένα μεγάλο αποτέλεσμα-εκτός εάν θεωρούμε το κράτος της 3ης Φεβρουαρίου 1830 αντάξιο των Ελλήνων. Σε ένα μεγάλο αποτέλεσμα που θα επιφύλασσε μία Ελληνική συνέχεια ανάλογη της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου. Αναπόφευκτα λοιπόν θα ευχαριστήσουμε τους μεγάλους αγωνιστές για την περιφανή νίκη τους κατά των οθωμανών. Όμως θα μπορούσαμε να ευχαριστούμε ακόμη περισσότερους ανθρώπους για το ότι θα μπορούσε να επανιδρυθεί μία νέα Μεγάλη Ελλάδα. Χωρίς βέβαια να ακυρώνουμε τις μυστικές -ευρωπαϊκές στο όνομα- δυνάμεις που λυσσωδώς δεν άφησαν αυτούς τους Έλληνες ανθρώπους να αποδείξουν την αλήθεια των όσων σε αυτή την εργασία υποστηρίξαμε.
Β.Δ.Μακρυπούλιας.
Δρ.φιλοσοφίας.
http://users.sch.gr/makripulias

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Γεωπολιτική-Γεωστρατηγική



Η απειλή γεωστρατηγικής χρεοκοπίας της Ελλάδας 

Ποιοι θέλουν να "σβήσουμε" ως δύναμη και ποιοι όχι
Πρωτοδημοσιεύθηκε:  21-03-2010        15:25:11

Με γεωπολιτική/γεωστρατηγική «πτώχευση» απειλείται άμεσα η χώρα ως αποτέλεσμα της άθλιας πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης που επιφύλασσε στην Ελλάδα η ελίτ που κατέχει την διαχείρισή της. Η Γιουγκοσλαβία - στην καλύτερη περίπτωση η Βουλγαρία - είναι ορισμένα από τα παραδείγματα χωρών που «έδυσαν» γεωστρατηγικά γιατί δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον σχεδιασμό που υπήρχε σε βάρος τους. Από τα οικονομικά προβλήματα μπορείς να ξεφύγεις (ειδικά όταν δεν είναι στον βαθμό που περιγράφονται, τραγικά). Από την "γεωστρατηγική πτώχευση", ποτέ...
Πρακτικά ζούμε την «Ώρα Μηδέν» της μεταπολεμικής Ελλάδας: Μία διακριβωμένη συνολική χρεοκοπία του συστήματος, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που κυβερνούσε την χώρα από το 1944 μέχρι σήμερα (με εξαίρεση της επτάχρονη δικτατορία 1967-74), ένα διαρκές πολιτοκοοικονομικό έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας που μας οδηγεί σε καταστάσεις για τις οποίες ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι η προβολή της πατριωτικής συνείδησης του καθενός, η αντίληψη του καθενός μας για τον ρόλο του ως Έλληνα στην Ιστορία.
Όσοι μιλούν για «χρεοκοπία» της χώρας και για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας παίζουν, ηθελημένα ή άθελά τους, το παιχνίδι των ξένων συμφερόντων που μοναδικός στόχος τους είναι η εξουδετέρωση της Ελλάδας από το στρατηγικό παίγνιο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Στην καλύτερη η «βουλγαροποίησή» της, στην χειρότερη η «γιουγκοσλαβοποήσή της»: Η άλλοτε «Πρωσσία των Βαλκανίων», η πανίσχυρη Βουλγαρία της εποχής του Συμφώνου της Βαρσοβίας, σήμερα έχει εξαφανιστεί από τον γεωπολιτικό χάρτη. Ουσιαστικά χωρίς ένοπλες δυνάμεις, με την μισή βιομηχανία από αυτή που είχε πριν από 20 χρόνια, με απώλεια πληθυσμού 30% μέσα σε 20 χρόνια, με το μουσουλμανικό στοιχείο να στηρίζει ή να αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις, ανάλογα με τις επιθυμίες της Άγκυρας.
Τα κράτη καμιά φορά προσωρινά χρεοκοπούν οικονομικά. Όχι συνολικά. Χρεωκοπούν όμως μόνιμα γεωστρατηγικά-γεωπολιτικά και αυτό είναι που πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία. Η Αργεντινή, η Ισλανδία, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, ακόμα και η Τουρκία και πολλές άλλες χώρες έχουν χρεωκοπήσει πρακτικά σε οικονομικό επίπεδο. Η σχέση Τουρκίας και ΔΝΤ είναι μόνιμη εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά η χώρα αντί να υποχωρεί έχει ισχυροποιηθεί γεωπολιτικά. Η Σοβιετική Ένωση χρεοκόπησε όχι σε οικονομικό επίπεδο, αλλά σε γεωστρατηγικό, το ίδιο ακριβώς και η πρώην Γιουγκοσλαβία. Από την οικονομική χρεοκοπία διασώζεσαι, από την γεωστρατηγική, ποτέ! Και η Γερμανία αυτή την στιγμή ακολουθεί έναντι της Ελλάδος συνταγή πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που δίνει το μέτρο των κρίσιμων στιγμών, αλλά και εκδικείται την απληστία της εγχώριας οικονομικής ελίτ, είναι η στάση των ελληνικών τραπεζών απέναντι στο ενδεχόμενο της προσφυγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Ο απόλυτος πανικός!
Οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ευθύνονται στο μεγαλύτερο μέρος τους για την διαμόρφωση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα σήμερα, δίνουν αγώνα χαρακωμάτων για να ξεφύγουν από το ΔΝΤ, αλλά φαίνεται ότι είναι μάλλον αργά: Πιθανότατα θα ζητηθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος να αναλάβει την διοίκηση και τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών, όπως έγινε και στην Ουγγαρία, το μοντέλο χρηματοδότησης της οποίας επιλέγεται για να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Σε ότι αφορά την πολιτική ηγεσία, ουδείς μπορει να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που ανέλαβε τις τύχες της χώρας τον Οκτώβριο έχει πετύχει στην αποστολή της. Αν μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης το μόνο που πετυχαίνει μία κυβέρνηση κράτους-μέλους της ευρωζώνης, είναι να οδηγήσει την χώρα στο ΔΝΤ (έστω και σε «μικτή» λύση με διμερείς συμφωνίες χρηματοδότης με άλλα μέλη της ευρωζώνης), τότε δεν έχει πετύχει την αποστολή της: Όλα δείχνουν ότι το πρώτο μετεκλογικό τρίμηνο της ευφορίας, χάθηκαν όλα. Αλλά ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή γίνονται τεράστια λάθη: Ο, κατά τεκμήριο σοβαρός, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λουκάς Παπαδήμος, εξέφρασε την κάθετη αντίρρησή του στην κυβέρνηση για τις «βλακείες που λέγονται για πιστόλια πάνω στο τραπέζι και τις φανφάρες περί ΔΝΤ».
Έτσι αναγκάστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου την Παρασκευή να πάρει πίσω όσα έλεγε περί ΔΝΤ, αλλά μάλλον είναι αργά. Γενικά στην ΕΚΤ, κανείς δεν θέλει το ΔΝΤ, για έναν απλό λόγο: Είσοδος του ΔΝΤ στην ευρωζώνη σημαίνει αποτυχία της ευρωζώνης. Αυτό θα πιέσει το ευρώ (κάτι που επιθυμεί διακαώς η Γερμανία άσχετα με τις δημόσιες δηλώσεις Μέρκελ, Σόϊμπλε κλπ).
Κι εδώ αρχίζει το γεωπολιτικό παιχνίδι: Η Γερμανία σύρει την Ευρώπη σε μία συμπεριφορά έναντι της Ελλάδος, όπως έπραξε και το 1990-1991 με την πρώην Γιουγκοσλαβία. Η Γαλλία, όπως και τότε διαφωνεί, αλλά δεν μπορεί να επιβάλλει την θέση της. Η Ρωσία είναι κάθετα αντίθετη στην πίεση που ασκείται στην Ελλάδα. Ανησυχεί ότι η αποδυνάμωση της Ελλάδας θα ισχυροποιήσει την Τουρκία στο Αιγαίο, αλλά και σε άλλες περιοχές ρωσικού ενδιαφέροντος. Οι ΗΠΑ παρακολουθούν χωρίς να έχουν συγκεκριμένη στρατηγική. Το πλήγμα που δέχθηκαν οι ΗΠΑ με την οικονομική κρίση του 2008-2009 είναι τόσο βαρύ που το «θηρίο» ακόμα δεν έχει σταθεί στα πόδια του. Σε άλλες εποχές το «Ζήτω η Ελλάς» που ανέκραξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα θα είχε σεισμικά, θετικά, αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Τώρα ακούστηκε περισσότερο σαν γραφική κορώνα Ελληνοαμερικανού συνταξιούχου γερουσιαστή σε συγκέντρωση επαρχιωτών ομογενών.
Σε σύσκεψη που έγινε στις αρχές Φεβρουαρίου στην Μόσχα, εν αναμονή της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού, συζητήθηκε σε υψηλό επίπεδο η πολιτική της Ρωσίας έναντι της Ελλάδος, αλλά και συνολικά στην περιοχή αυτή. Υπήρξαν τεκμηριωμένες εκτιμήσεις ότι «Η Ελλάδα καταρρέει» και όταν λέμε «καταρρέει» δεν εννοούσαν οικονομικά, αλλά γεωστρατηγικά. Αυτές οι εκτιμήσεις ακολουθήθηκαν από σενάρια όπως η απόκτηση του ελέγχου του Α.Αιγαίου από την Τουρκία και η γεωστρατηγική εξουδετέρωση της Ελλάδας. Η απόκτηση του ελέγχου του Α.Αιγαίου από την Τουρκία θα σήμαινε ότι «Ο έλεγχος των Στενών από την Άγκυρα θα επεκταθεί μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο». Οι συγκεκριμένες διαπιστώσεις ήταν αρκετές για να καμφθούν οι αντιρρήσεις εκείνων των κύκλων της Μόσχας που ήθελαν το «πάγωμα» των ελληνορωσικων σχέσεων με αφορμή της αναβλητική συμεριφορά των δύο τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων στο θέμα των αγωγών και της διακρατικής συμφωνίας για τα BMP-3HEL.
Είναι γεγονός ότι υπάρχουν ισχυροί κύκλοι στη Μόσχα που ευνοούν αρνητικές συμπεριφορές προς την Ελλάδα θεωρώντας την χώρα «αδύναμο κρίκο». Η ρωσική πολιτική σχολή είναι καθαρά «ψυχρή» και πραγματιστική σε αντίθεση π.χ. με την αμερικανική που πολλές φορές κατά την ιστορική διαδρομή αποδείχθηκε ότι επηρεαζόταν από «συναισθηματικούς» παράγοντες.
Αποκαλύπτουμε ότι τέθηκε στις αρχές Μαρτίου ακόμα και θέμα ματαίωσης από ρωσικής πλευράς της επίσκεψης του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας στην Μόσχα στις 29-31/03/2010, λόγω «μη ικανοποιητικής εξέλιξης βάσει των υποσχέσεων που δόθηκαν για το πρόγραμμα του BMP-3HEL» του οποίου η διαπραγμάτευση κοντεύει να κλείσει τριετία!
Με προσωπική απόφαση του Β. Πούτιν η επίσκεψη τελικά θα πραγματοποιηθεί, όπως και με προσωπική του απόφαση εκδόθηκε η πρωτοφανής ανακοίνωση της Παρασκευής που χαρακτηρίζεται η Ελλάδα «Βασικός οικονομικός και εμπορικός εταίρος της Ρωσίας». Στην Μόσχα κρίθηκε ότι θα έπρεπε άμεσα να υπάρξει ένα αντίβαρο στην γερμανική στάση που απειλεί και στην περίπτωση της Ελλάδας τα πάγια συμφέροντα της Ρωσίας, όπως συνέβη το 1991 και με την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Οι Ρώσοι δεν είναι αρνητικοί για το ΔΝΤ, για τον λόγο ότι το χρηματοδοτούν και έχουν ισχυρό λόγο στις αποφάσεις του. Την ίδια θέση με αυτή της Ρωσίας έχει και η Γαλλία. Για την κυβέρνηση Σαρκοζί Ελλάδα και Κύπρος είναι τα μοναδικά αναχώματα σε μία Τουρκία που εκτινάσσεται σαν ελαττήριο.
Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, κατά έναν παράξενο τρόπο, μία χώρα με την οποία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν είχαμε ούτε διπλωματικές σχέσεις, λόγω μιάς "ανίερης" "συμπαράταξης" συντηρητικών νεοορθόδοξων κύκλων και αριστεράς, αυτή η χώρα, το Ισραήλ, σε αυτή την στιγμή του μείζονος γεωστρατηγικού κινδύνου για την Ελλάδα, έχει συμπήξει μία στενή συμμαχία με την Αθήνα. Για λόγους καθαρού κρατικού συμφέροντος του, το Τελ Αβίβ, στηρίζει την Ελλάδα με διάφορους τρόπους...
Το ζήτημα λοιπόν είναι κατά πόσον η χώρα μέσα σε κλίμα οικονομικής χρεοκοπίας θα μπορέσει να αποφύγει την γεωστρατηγική χρεοκοπία. Από τα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο τον τελευταίο μήνα, φαίνεται ότι η Άγκυρα εκτιμά ότι τώρα είναι η ώρα να προωθήσει τις επιδιώξεις της. Εντελώς ψυχρά, μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή από το 1974 και μετά για την Τουρκία από την σημερινή. Απλώς περιμένουν τα χειροτερεύσουν τα πράγματα. Για την ώρα η ελληνική στρατιωτική ισχύς δεν τους επιτρέπει να έχουν την «σιγουριά» που θα ήθελαν στην επίτευξη των στόχων τους. Θα περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία...
Θα τους την δώσουμε;

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/03/blog-post_22.html

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ο τελευταίος (;) ΕΛΛΗΝΑΣ επιχειρηματίας


Πήρα από έναν φίλο το μήνυμα που ακολουθεί. Πιστεύω ότι η ανάγνωσή του πρέπει να μας βάλει σε πολλές σκέψεις. Το παραθέτω αμέσως, χωρίς άλλα σχόλια.
ΔΕΕ
Η σοκολατοποιία ΙΟΝ

Η σοκολατοποιία ΙΟΝ ανήκει ακόμα σε Έλληνα επιχειρηματία. Η ιστορία των τελευταίων ετών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον πλησίασαν μεγάλες πολυεθνικές για να αγοράσουν την επιχείρηση, η απάντηση του ήταν άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλιστα λέγεται ότι κάποια στιγμή τον πίεσαν υπερβολικά, τότε αυτός τους είπε να του κάνουνε την προσφορά γραπτώς, όπως και τους απάντησε γραπτώς: «Η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει». Επενδύει μόνο στην παραγωγή, τα έπιπλα των γραφείων είναι από την 10ετία του 60, θυμίζουν κάτι από ταινίες του Κωνσταντάρα.

Η ποιότητα όμως των υλικών για αυτόν δεν χωράει συμβιβασμούς στο κόστος. 85 χρονών σήμερα ο επιχειρηματίας είναι κάθε μέρα μέχρι τις 6 το απόγευμα στο γραφείο και μέχρι πέρσι οδηγούσε μόνος του κάθε μέρα μέχρι την δουλειά, γνωρίζει προσωπικά και είναι φίλος με όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του, οι οποίοι βέβαια πίνουν νερό στο όνομά του. Δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς, παρ' όλο που θα έρριχνε το κόστος παραγωγής, αλλά μόνο Έλληνες και όσες φορές, αν του προτάθηκε συνεργασία με τούρκικη επιχείρηση, απλά δεν ασχολήθηκε. Επειδή ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα, δεν δίνω το όνομα του, αλλά ένα είναι σίγουρο ότι σπίτι μου μπαίνουν μόνο οι δικές του σοκολάτες.
Ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα Ελληνικά προϊόντα. (Αυτά που αξίζουνε). Δεν είναι κακό.
Σαν επιβράβευση των κόπων αυτού του ανθρώπου, ας στείλουμε το μήνυμα αυτό στους φίλους μας...
Θα μάθουν για έναν σωστό Έλληνα επιχειρηματία, ίσως και τον τελευταίο...

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/03/blog-pst_4331.html

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Οικονομικά παιχνίδια


Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για την ελληνική Οικονομία και τα παιχνίδια των κερδοσκόπων που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ

''ΔΙΑΣΩΣΗ'' ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ!


Για να προχωρήσει το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας, έδωσαν πράσινο φως και τα μεγαλύτερα Hedge Fund, που επισήμως οι ηγέτες της ευρωζώνης αποκαλούν κερδοσκόπους. Σύμφωνα με το σχέδιο η Ελλάδα θα τεθεί και επισήμως σε καθεστώς πτώχευσης, δηλαδή θα τεθεί στη διάθεση των δανειστών της και των επιτρόπων τους, αλλά δίχως να απολάβει τις όποιες ωφέλειες που έχει η πτώχευση για τον οφειλέτη.

Εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ 2/3/10 Δημήτρης Καζάκης

Αυτό αποφάσισαν οι επίσημοι κύκλοι της Ευρωζώνης σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλύτερους διεθνώς θεσμικούς επενδυτές και τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κατέχουν τον κύριο όγκο ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στην Ελλάδα δεν θα επιτραπεί να προχωρήσει σε επίσημη χρεωκοπία, όπως π.χ. συνέβη με την Αργεντινή, η οποία αφού επίσημα κήρυξε τον εαυτό της σε πτώχευση μπόρεσε να διαγράψει πάνω από το 45% του δημόσιου χρέους της. Τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση του κονσόρτσιουμ των κρατών με επικεφαλής την Γερμανία και τη Γαλλία, αλλά και των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών οίκων, που φέρεται να έχουν αναλάβει την αποκαλούμενη «διάσωση» της Ελλάδας. Μια «διάσωση» που στην πράξη είναι η επιβολή ενός καθεστώτος επίσημης πτώχευσης της χώρας επ’ ωφελεία των δανειστών της και των αγορών.
Για να προχωρήσει το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας έδωσαν πράσινο φως και τα μεγαλύτερα Hedge Fund, που επισήμως οι ηγέτες της ευρωζώνης αποκαλούν κερδοσκόπους. Εκπρόσωποι των Hedge Fund, που πρωταγωνιστούν στις πιέσεις που δέχεται το ευρώ, συναντήθηκαν στις 8 Φεβρουαρίου σε άτυπο δείπνο εργασίας στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Εκεί βρέθηκαν οι συντονιστές επενδυτικών σχημάτων όπως η SAC Capital Advisors LP, η Soros Fund Management του γνωστού χρηματιστή Τζ. Σόρος, η Paulson & Co., Inc., του γνωστού πρώην υπουργού της κυβέρνησης Μπους, Τζον Πόλσον, κ.ά.. Η συνολική αξία των χαρτοφυλακίων όσων παραβρέθηκαν στο δείπνο ξεπερνά τα 700 δις δολ.. Το αντικείμενο της συνάντησης ήταν οι προοπτικές του ευρώ και οι επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζει. Στα πλαίσια του δείπνου οι κερδοσκόποι, εναντίον των οποίων οι ηγέτες της ευρωζώνης υποτίθεται ότι έχουν κυρήξει τον πόλεμο, διεμήνυσαν ανάμεσα στα άλλα ότι στηρίζουν το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας από το Eurogroup και την ΕΚΤ. Έτσι προχώρησε τελικά η απόφαση για τη «διάσωση» δυο ημέρες αργότερα με την επίσημη ανακοίνωση του από τον πρόεδρο του Eurogroup, Γ. Κ. Γιούνγκερ.
Πρόκειται για ένα σχέδιο που προτιμούν, τουλάχιστον προς το παρόν, οι διεθνείς κερδοσκόποι, έναντι της προσφυγής στο ΔΝΤ. Πρόσφατα έγιναν γνωστές οι σκέψεις των επιτελείων του ΔΝΤ για μερική έστω επαναφορά των εθνικών νομισμάτων με τις κυμαινόμενες ισοτιμίες τους, ώστε να αποσυμφοριστούν οι ιδιαίτερα υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, μέσα από τη δυνατότητα έκδοσης δικού τους πληθωριστικού νομίσματος. Το ενδεχόμενο αυτό φαίνεται να φοβίζει προς το παρόν όσους έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στο παιχνίδι της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου. Κι έτσι σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν από το άτυπο δείπνο, διαμορφώθηκε μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στους ηγέτες της ευρωζώνης και τα μεγάλα Hedge Fund που θα επιτρέψει τελικά να απογειωθεί το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας.
Αυτή η άτυπη συμφωνία προβλέπει την μερική αποκλιμάκωση των πιέσεων στα spreads, ώστε να κρατηθεί το κόστος δανεισμού (δηλαδή, τα επιτόκια) σε λογικά επίπεδα και να μπορέσει να γίνει η αναχρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδας μέσα από τις προκηρύξεις ομολόγων που προτίθεται να κάνει το ελληνικό κράτος. Αυτή ή έστω και μικρή αποκλιμάκωση των πιέσεων θα βοηθήσει να περιοριστεί το ρίσκο και κόστος για την κοινοπραξία των κρατικών και ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών, που φέρεται να έχουν αναλάβει μέσα στα πλαίσια του σχεδίου «διάσωσης» να αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα.
Η πρώτη φάση του σχεδίου «διάσωσης» ξεκινά με την προκήρυξη του νέου κοινοπρακτικού δανείου των 5 δις ευρώ. Σ’ αυτό θα ανταποκριθεί η κοινοπραξία των ευρωπαϊκών τραπεζών, η οποία με την εγγύηση και την ενίσχυση του Γερμανικού, Γαλλικού και πιθανά του Ολλανδικού κράτους, ελπίζει να αγοράσει μόνο μέρος των ελληνικών ομολόγων και με λογικό επιτόκιο. Φυσικά το όλο σχέδιο θα ναυαγήσει πριν καν ξεκινήσει αν η αγορά αντιδράσει αρνητικά στη νέα κοινοπρακτική έκδοση, εκτοξεύοντας τα επιτόκια πολύ πάνω από το 7%. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι συντάκτες του σχεδίου «διάσωσης» ήθελαν και επεδίωκαν εναγωνίως τη συμφωνία με τους κερδοσκόπους. Αν όλα συμβούν σύμφωνα με τις κρατούσες προβλέψεις τότε το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί και με την επόμενη προκήρυξη έκδοσης ελληνικών ομολόγων προς τα τέλη Μαΐου, αρχές Ιουνίου.
Το σχέδιο «διάσωσης» συνολικά προβλέπει την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όχι με σκοπό την παραγραφή έστω κάποιου μικρού τμήματός του, ώστε να ανασάνει κάπως η χώρα, αλλά την μετάθεση των ημερομηνιών εξόφλησης ενός μέρους των ελληνικών ομολόγων. Προϋπόθεση της εφαρμογής του σχεδίου είναι η επιβολή ενός τόσο αυστηρού καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης το οποίο, όπως έγραψε η Γαλλική Liberation την προηγούμενη εβδομάδα, «θα ήταν ανήκουστο στην Ευρώπη πριν 25 χρόνια.» Σύμφωνα με δηλώσεις ενός υψηλόβαθμου Ευρωπαίου διπλωμάτη που αναφέρει η ίδια εφημερίδα στις 25 Φεβρουαρίου, «η εμπράγματη νομική κηδεμονία της Ελλάδας που αποφάσισε το Eurogroup στις 15 Φεβρουαρίου είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ούτε καν να φανταστεί κανείς μόλις λίγους μήνες πριν.» Και συνέχισε: «Δεν πρόκειται για μια απλή εφαρμογή των συνθηκών της ΕΕ, πηγαίνει πολύ πιο πέρα… Πρόκειται για μια αλλαγή δίχως να το λέμε που θα επιβάλει στην πράξη μια αληθινή οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ.»
Ο Ζοζέφ Ντολ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σε άρθρο του στη Γαλλική Le Figaro στις 18 Φεβρουαρίου σχετικά με τα συμπεράσματα από την Ελληνική κρίση ξεκαθάριζε ότι τώρα πια η «συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στη νομισματική διαχείριση, πρέπει επίσης να επεκταθεί σε ολόκληρη την οικονομική διοίκηση των Κρατών που είναι μέλη.» Και έκλεινε το άρθρο του γράφοντας: «Είναι δύσκολο να το πει ένας Γάλλος… (αλλά) τα Κράτη δεν πρέπει πια να μείνουν προσκολλημένα στη δική τους επιφανειακή οικονομική κυριαρχία», η οποία έτσι ή αλλιώς αποτελεί «ψευδές πρόσχημα». Αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό περιεχόμενο του σχεδίου «διάσωσης» για την Ελλάδα, με βάση το οποίο ξηλώνεται επίσημα και το τελευταίο ίχνος εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας.Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ειδικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική και πιστωτική κρίση, Βολφ Κλιντς, στην Ελλάδα θα αποσταλεί «ύπατος αρμοστής» ή «κομισάριος οικονομικών» με εξουσίες ανάλογες με τους παλιούς αντιβασιλείς των Βρετανικών αποικιών, ή τους γκάουλαιτερ των Γερμανικών προτεκτοράτων. Σκοπός του είναι να εξασφαλίσει ότι οι Έλληνες θα τηρήσουν κατά γράμμα τους όρους του σχεδίου «διάσωσης». Αυτός μαζί με τους ευρωπαίους επιτρόπους θα αποφασίζουν τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα, ερήμην των Ελλήνων.
Όπως άλλωστε προβλέπεται και από την Συνθήκη της Λισσαβόνας, την οποία υπερψήφισε το 2007 η ελληνική κυβέρνηση έχοντας την συγκατάθεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ. Οι όροι και οι προϋποθέσεις εφαρμογής του ευρωπαϊκού σχεδίου «διάσωσης» για την Ελλάδα δεν επικεντρώνονται μόνο στα άμεσα μέτρα αυστηρής λιτότητας που ανακοινώνονται ανοιχτά. Το σχέδιο δεν προβλέπει μόνο τη μεγάλη αύξηση της φορολογίας με την παράλληλη δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, κυρίως των κοινωνικών δαπανών, ώστε να κατέβει το δημόσιο έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Ούτε καν επικεντρώνεται στα δημοσιονομικά, εκτός από το γεγονός ότι θα βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των ευρωπαίων επιτρόπων. Το κεντρικό ζητούμενο, το κλειδί του σχεδίου, είναι να περάσει ολόκληρη η δημοσιονομική διαχείριση της χώρας και κατά συνέπεια ολόκληρη η χώρα στον απόλυτο έλεγχο της επιτροπείας, δίχως να υπάρξουν σοβαρές αντιστάσεις ή αντιδράσεις. Σ’ αυτό φαίνεται να υπάρχει έγκριση και από τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν ενεργά στο όλο σχέδιο «διάσωσης».
Το μόνο που ανησυχεί την ηγεσία των ΗΠΑ είναι οι τυχόν πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις στην Ελλάδα. Αξιωματούχοι των ΗΠΑ, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της Γουόλ Στριτ Τζόρναλ, δηλώνουν την ανησυχία τους για την αυστηρότητα των μέτρων που απαιτεί ο ΄Ολιν Ρεν και η ΕΕ. Κι αυτό γιατί πιστεύουν ότι «το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα και σε άλλες υπερχρεωμένες χώρες μπορεί να στραφεί ενάντια στην ΕΕ σαν αποτέλεσμα της αυστηρής λιτότητας», όπως αναφέρει η συγκεκριμένη εφημερίδα στις 2 Μαρτίου.Οι ηγέτες της ευρωζώνης σε άμεση συνεννόηση με την κυβέρνηση έχουν θέσει ήδη σε εφαρμογή τον τρόπο που θεωρούν ότι θα τους επιτρέψει να περάσει η κηδεμονία της Ελλάδας με κοινωνική αποδοχή. Τα μέτρα που ανακοινώνονται ή συζητιόνται με ιδιαίτερη ένταση όπως η κατάργηση του 14ου μισθού, των συλλογικών συμβάσεων, της κοινωνικής ασφάλισης, η απελευθέρωση των απολύσεων, κοκ., είναι απαραίτητη «θεραπεία σοκ» που πρέπει να περάσει η κοινή γνώμη στην Ελλάδα για να συναινέσει στο σχέδιο «διάσωσης» και άρα στο καθεστώς κηδεμονίας. Το μήνυμα είναι σαφές. Ο Έλληνας πρέπει να δεχτεί να χάσει τη δουλειά του, το μισθό του, την σύνταξή του, προκειμένου να σωθεί η πατρίδα. Από ποιον όμως κινδυνεύει η πατρίδα; Η επίσημη απάντηση των ηγετών της ευρωζώνης είναι απλή, οι κερδοσκόποι. Αυτοί είναι που απειλούν την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό επαναλαμβάνει διαρκώς και ο κ. Γ. Παπανδρέου. Στο ίδιο μήκος κύματος με τη δήλωση του κ. Θαπατέρο ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ισπανίας και της ευρωζώνης οφείλονται σε «συνωμοσία των κερδοσκόπων», αλλά και τις ανακοινώσεις των Γερμανών ότι θα βοηθήσουν τους Έλληνες να ξετρυπώσουν τους ασύδοτους κερδοσκόπους.
Τα επιτελεία της ΕΕ και της ΕΚΤ ελπίζουν ότι μπορούν να αποπροσανατολίσουν το φιλότιμο και την φιλοπατρία του Έλληνα. Να τον κάνουν να πει, χαλάλι οι θυσίες προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα. Γι’ αυτό και φροντίζουν να μείνουν κρυφές οι λεπτομέρειες του σχεδίου «διάσωσης». Σύμφωνα με το σχέδιο η Ελλάδα θα τεθεί και επισήμως σε καθεστώς πτώχευσης, δηλαδή θα τεθεί στη διάθεση των δανειστών της και των επιτρόπων τους, αλλά δίχως να απολάβει τις όποιες ωφέλειες που έχει η πτώχευση για τον οφειλέτη. Δηλαδή την μερική έστω απαλλαγή από το βάρος των δανείων. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος του σχεδίου «διάσωσης». Γι’ αυτό και δεν προβλέπεται η μείωση του δανεισμού. Παρ’ όλες τις «θυσίες» και τις παραχωρήσεις που καλείται να κάνει η χώρα και ο λαός. Μάλιστα όλες οι σοβαρές αναλύσεις δείχνουν ότι σε βάθος χρόνου με δεδομένη την αυστηρή λιτότητα και την κηδεμονία, ο δημόσιος δανεισμός της χώρας θα εκτιναχθεί σε νέα επίπεδα. Είναι ενδεικτικό ότι μια πρόσφατη μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (δημοσιεύτηκε στις 5 Φεβρουαρίου αυτού του χρόνου) σχετικά με το δημόσιο χρέος αναφέρει ειδικά για την Ελλάδα ότι σύμφωνα με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις του δημόσιου ελλείμματος και την πιο αυστηρή περιοριστική πολιτική η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα εκτιναχθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε μόνο οι τόκοι από το 7-8% του ΑΕΠ σήμερα θα εκτοξευθούν στο 25% έως το 2040!
Ωστόσο, η ΕΕ και οι τράπεζες αναλαμβάνουν τη «διάσωση» της χώρας γιατί δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιτραπεί στην Ελλάδα η έστω και μερική παραγραφή του δημόσιου χρέους της. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα επιτελεία της ευρωζώνης και οι τραπεζίτες φοβούνται ότι θα πυροδοτούσε μια αλυσιδωτή αντίδραση μαζικών ρευστοποιήσεων στις αγορές. Κάτι που κανένας δεν μπορεί να σταματήσει ή έστω να περιορίσει σε καθεστώς ανοιχτών αγορών κεφαλαίου και κοινού νομίσματος, όπως είναι η ΟΝΕ με το ευρώ. Το κύμα ρευστοποιήσεων με τη σειρά του θα προκαλούσε όχι μόνο την καταβαράθρωση του ευρώ, άλλα θα οδηγούσε στο χείλος της καταστροφής ακόμη και τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες σε αυτού του είδους τα πιστωτικά προϊόντα. Καθώς η συνολική αξία των τραπεζικών χαρτοφυλακίων είναι πάνω από 4 φορές μεγαλύτερη του ΑΕΠ της ευρωζώνης, η χρεωκοπία αυτών των τραπεζών θα ισοδυναμούσε με μια οικονομική κατάρρευση τύπου Ισλανδίας ακόμη και για χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία.Το δυσοίωνο αυτό ενδεχόμενο είναι που κάνει την αποκαλούμενη «διάσωση» της Ελλάδας αναγκαία και επιτακτική για τους μεγάλους της ευρωζώνης. Έστω κι αν τελικά δεν μπορέσει να αποφύγει η ευρωζώνη την εξέλιξη αυτή όποια τύχη κι αν έχει η Ελλάδα, όπως τουλάχιστον πιστεύουν πολλοί αξιόπιστοι διεθνείς αναλυτές.
Οι ευρωπαίοι επίτροποι και τραπεζίτες δεν έρχονται για να «διασώσουν» την Ελλάδα, αλλά για να επιμεληθούν την κατάσχεση της χώρας και τη δήμευσή της. Αυτό είναι το κύριο όφελος για όσους θα συμμετάσχουν ή θα στηρίξουν ενεργά το σχέδιο «διάσωσης». Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται ήδη στον διεθνή οικονομικό τύπο η οργανωμένη εκποίηση της χώρας προς όφελος των δανειστών της από το καθεστώς κηδεμονίας περιλαμβάνει:
1. Την τιτλοποίηση των βασικών χρηματικών ροών του ελληνικού κράτους. Αυτό σημαίνει ότι μια σειρά σταθερές χρηματικές ροές του δημοσίου (δημόσια έσοδα) θα δεσμευτούν από τράπεζες και αγορές προκειμένου να εκδοθούν ομόλογα που θα βοηθήσουν το κράτος να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Η τιτλοποίηση αυτή δεν γνωρίζει όρια. Πρακτικά όλα τα πραγματικά και εν δυνάμει έσοδα του δημοσίου μπορούν να τιτλοποιηθούν. Για παράδειγμα μια ιδέα που αρέσει ιδιαίτερα στις αγορές είναι η παλιά σκέψη του υπουργού οικονομίας των κυβερνήσεων Σημίτη, Νίκου Χριστοδουλάκη, ο οποίος είχε θελήσει να τιτλοποιήσει τα έσοδα από την Ακρόπολη. Τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας είναι πρώτα στις λίστες των διεθνών επενδυτών για τέτοιου τύπου deals. Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί η τυπική κυριότητα να παραμένει στο ελληνικό δημόσιο, αλλά ο επενδυτής έχει καθοριστικό λόγο στην αξιοποίηση του τιτλοποιημένου παγίου, ώστε να εισπράξει τουλάχιστον αυτά που του έχουν υποσχεθεί.
2. Την μετοχοποίηση του δημοσίου, των οργανισμών και των υπηρεσιών του. Αυτό που ζητούν επιστάμενα οι συντελεστές του σχεδίου «διάσωσης» είναι όχι μόνο η διάθεση του πακέτου των μετοχών που κατέχει το δημόσιο, αλλά και η δημιουργία εταιριών χαρτοφυλακίου στις οποίες θα ανατεθεί η διαχείριση δημόσιων οργανισμών και παρερχομένων υπηρεσιών. Οι εταιρείες αυτές διεθνώς στήνονται από ιδιωτικές κοινοπραξίες επενδυτών και αναλαμβάνουν τη διαχείριση οργανισμών, όπως π.χ. ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων ή αναλαμβάνουν την παροχή υπηρεσιών που έως τότε ήταν στην υπόθεση του κράτους, όπως π.χ. οι πολεοδομίες και η εποπτεία της οικοδομής και των ακινήτων γενικά. Μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει ήδη για τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας, αλλά και για την υποστήριξη των σχολικών συγκροτημάτων. Το δημόσιο πληρώνεται είτε με μετοχές, είτε με ομολογιακά δάνεια.
3. Την εκποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, την οποία οι εκτιμήσεις της αγοράς ανεβάζουν στα 300 δις ευρώ. Κι εδώ δεν πρόκειται απλά για κτήρια και εγκαταστάσεις που ανήκουν στο δημόσιο, αλλά και για το σύνολο της δημόσιας γης. Μια πρόταση που έχει ήδη πέσει στο τραπέζι και συζητά σοβαρά η αγορά είναι ο δανεισμός του κράτους με εγγύηση τη δημόσια γη. Στο πακέτο περιλαμβάνονται και προτάσεις αξιοποίησής της με ποικίλους τρόπους από θεματικά πάρκα, μέχρι ιδιωτικά θέρετρα. Σε αυτή την περίπτωση η γη θα δεσμευτεί εξαρχής από τους επενδυτές προς αξιοποίηση μέχρις ότου το κράτος αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
4. Την εφαρμογή καθεστώτος Fast Track για ιδιωτικές επενδύσεις στον ελληνικό χώρο. Αυτό σημαίνει την αξιοποίηση της Ελλάδας για ιδιωτικές επενδύσεις υψηλής όχλησης για το περιβάλλον και την κοινωνία. Πρόκειται για επενδύσεις που κανονικά η εθνική νομοθεσία θα απαγόρευε ρητά την υλοποίησή τους για λόγους δημόσιας υγείας, προστασίας του περιβάλλοντος, ή ωμής παραβίασης των ανθρωπίνων και εργατικών δικαιωμάτων. Η νομοθεσία Fast Track ψηφίστηκε ήδη το προηγούμενο καλοκαίρι από την κυβέρνηση Καραμανλή και με βάση αυτή κινείται η κ. Λούκα Κατσέλη που αναζητά τέτοιου είδους επενδύσεις ανά τον κόσμο. Με βάση αυτό το νόμο οι προσφυγές πολιτών, αλλά και οι αποφάσεις των δικαστηρίων, μπορούν να παρακάμπτονται ως «γραφειοκρατικά εμπόδια» προκειμένου να προχωρήσουν αυτές οι επενδύσεις γρήγορα. Στην διεθνή αγορά σήμερα ακμάζει η έκδοση ομολόγων για την υποστήριξη της βιομηχανίας μεταποίησης πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων.
5. Την εκχώρηση των πιο σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας. Σ’ αυτούς εντάσσεται πρώτα και κύρια ο ορυκτός πλούτος. Τον περασμένο μήνα στο Λονδίνο έγινε άτυπη σύσκεψη επενδυτών όπου σύμφωνα με πληροφορίες υπήρξε ενδιαφέρον για την ιδιωτική αξιοποίηση των λιγνιτικών αποθεμάτων της Ελλάδας. Αν και το κύριο ενδιαφέρον επικεντρώνεται όπως είναι φυσικό στα γνωστά, αλλά και στα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και αλλού. Ενδιαφέρον γι’ αυτά εκδηλώνουν κατά κύριο λόγο Αμερικανικές εταιρείες που θεωρούν ότι σ’ αυτό το επίπεδο της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, αλλά και στην προοπτική ανόδου της, ακόμη και κοιτάσματα που είχαν εκτιμηθεί παλιότερα ως ασύμφορα προς εκμετάλλευση σήμερα κρίνονται διαφορετικά.
6. Την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια σε μια σειρά υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου εκχωρείται σε πολυεθνικές ή σε διεθνείς οίκους η διαχείριση και εκμετάλλευση περιοχών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την παγκόσμια αγορά. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση βιάζεται να προωθήσει το σχέδιο «Καλλικράτης», μιας και η επιβολή καθεστώτος περιφερειακής αυτονομίας ή ημιαυτονομίας – «τοπικών κυβερνήσεων» – υπήρξε πάντα το πρώτο βήμα για αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις. Στον διεθνή οικονομικό τύπο δημοσιεύονται όλο και περισσότερες πληροφορίες για συμφωνίες που βρίσκονται στα σκαριά σχετικά με ορισμένες περιφέρειες της χώρας ιδίως για εκείνες με υψηλή τουριστική ανάπτυξη, όπως π.χ. είναι τα Δωδεκάνησα, αλλά και για περιοχές ιδιαίτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. είναι η Θράκη. Ο «Καλλικράτης» έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει τέτοιου είδους συμφωνίες. Διαιρεί το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας, της ασκούμενης εθνικής κυριαρχίας και διευκολύνει έτσι την αποδέσμευση εθνικού εδάφους, πρώτα και κύρια για οικονομικούς λόγους. Η διεθνής πρακτική έχει δείξει ότι οι «τοπικές κυβερνήσεις», ιδίως των ακριτών περιφερειών, προκειμένου να βρουν τα αναγκαία χρήματα είναι πιο επιρρεπείς και ανοιχτές σε συμφωνίες αυτού του είδους. Το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδα που έχει εκπονήσει η ΕΕ δεν θα βάλει μόνο τους Έλληνες εργαζόμενους, ιδίως τους μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους, να πληρώσουν ακριβά, αλλά θα αφήσει το κράτος και την χώρα σε χειρότερα χάλια από τα σημερινά. Με ακόμη μεγαλύτερο χρέος και υπό διάλυση.

Αυτός είναι και ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων οικονομικών αναλυτών διεθνώς, που δεν έχουν άμεσο συμφέρον από το πώς θα πάνε τα ελληνικά ομόλογα, ούτε από το αν θα χρεωκοπήσει ή όχι η Ελλάδα, είναι σχεδόν ομόφωνοι στην κρίση τους για το σχέδιο «διάσωσης». Το εκφράζει καθαρά ένας από αυτούς, ο Μάρσαλ Άουερμπακ από τη γνωστή διεθνώς εταιρεία επενδυτικών συμβούλων RAB Capital Plc, όταν στις 15 Φεβρουαρίου έγραψε για τη συμφωνία «διάσωσης» της Ελλάδας του Eurogroup: «Η Ελλάδα υπογράφει την συμφωνία της Εθνικής Αυτοκτονίας της».

Ως επίμετρο…

Κατά το δείπνο εργασίας των Hedge Fund στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις 8 Φεβρουαρίου, ήταν φυσικό σε κάποιο σημείο να έρθει η συζήτηση και στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Πόλσον και οι συνεργάτες του εξήγησαν στη συντροφιά τους ότι τον Ιανουάριο που βρέθηκε στην Αθήνα, οι Έλληνες τραπεζίτες και οι κυβερνητικοί παράγοντες με τους οποίους συναντήθηκε του φάνηκαν ειλικρινείς και πολύ πρόθυμοι για συνεργασία. Η χώρα τον διαβεβαίωσαν είναι open for business -ανοιχτή για δουλειές. Τότε κάποιος πετάχτηκε και ρώτησε, τι γίνεται με τους απλούς Έλληνες; Είναι κι αυτοί open for business; Σε απάντηση κάποιοι από τους συνεργάτες του Πόλσον άρχισαν να αναλύουν την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα οι Έλληνες πολίτες στην ΕΕ και επομένως παρά τη δυσαρέσκειά τους θα ανεχθούν την κατάσταση.
Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν ήταν και τόσο σίγουροι και αναρωτήθηκαν αν ο Ελληνικός λαός θα ακολουθήσει το δρόμο της Ιρλανδίας ή της Ισλανδίας. Αν δηλαδή θα σκύψουν το κεφάλι στη μοίρα τους και θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν διέξοδο στο έγκλημα, τις αυτοκτονίες και την μετανάστευση όπως οι Ιρλανδοί. Ή θα ξεσηκωθούν όπως έχουν κάνει εδώ και μήνες οι Ισλανδοί και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνησή τους να πάρει σκληρά μέτρα, ούτε να δεχθεί κάποιου είδους κηδεμονία, είτε του ΔΝΤ, είτε της ΕΕ. Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι είναι νωρίς να πει κανείς και μόνο ένας από το επιτελείο του Σόρος υπενθύμισε ότι ο Ελληνικός λαός απέδειξε ιστορικά ότι είναι ένας από τους πλέον «ατίθασους» λαούς στην Ευρώπη. Τον έχει «εξημερώσει» τόσο πολύ η συμμετοχή του στην ΕΕ; Η μόνη απάντηση που υπήρξε ήταν πώς όπως κι αν έχουν τα πράγματα θα πρέπει με κάθε τρόπο να στηρίξουν δημόσια το σχέδιο «διάσωσης», την ελληνική κυβέρνηση που το δέχθηκε και προσωπικά τον πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου. Λίγες ημέρες αργότερα ήρθε η δήλωση εμπιστοσύνης του Τζ. Σόρος.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Για την γλώσσα



Ένα μικρό, αλλά εξαιρετικό κείμενο για την γλώσσα μας από την δημοσιογράφο Κατερίνα Τζωρτζινάκη, που ανακάλυψα σε μια οικονομικού προσανατολισμού εφημερίδα, την "Ναυτεμπορική". Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί με λίγες λέξεις λέγει πολύ περισσότερα και υπονοεί ακόμα πιο πολλά. Δείγμα δημοσιογραφίας υψηλοτάτου επιπέδου, που σπάνια συναντάς στις μέρες μας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια και στην ίδια, αλλά και στην εφημερίδα που έχει στην υπηρεσία της τέτοιους δημοσιογράφους. Φτάνει πια με τους "Ιους" και όλους αυτούς τους ψυχικά άρρωστους...

ΔΕΕ

Με πατρίδα τη γλώσσα
Για κάποιους, η μόνη πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, όπου καθετί αποκτά μια υπόσταση άυλη, που δεν μεταβιβάζεται, δεν κληροδοτείται, κανείς δεν μπορεί να την κλέψει. Για εκείνον που μόνος έφυγε και φτάνει μόνος, μόνη πατρίδα του είναι ο χρόνος, όπως λέει ο τραγουδοποιός.
Για άλλους, πατρίδα είναι η γλώσσα. Όπου κι αν βρίσκονται, όπου τους έλαχε να στεριώσουν, στη γλώσσα σκαλίζουν για τις ρίζες τους. Στις λέξεις φωλιάζουν. Στο στέρεο οικοδόμημά της επιστρέφουν, για να κρατηθούν από το πεπρωμένο τους και να κινηθούν στο χρόνο. Η γλώσσα είναι μνήμη, όπως το αισθητήριο όργανο θυμάται τη γεύση του κρασιού, κι όταν το χρώμα έχει ξεχαστεί και η κούπα έχει σπάσει.
Για τη ραγισμένη κούπα μίλησαν τα μέλη της μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, στα μέσα του προηγούμενου μήνα, σε δημόσια συζήτηση που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Αποφοίτων του Ζωγραφείου.
Για τη «δημογραφική καχεξία» της κοινότητας, που «ακροβατεί στο μεταίχμιο μεταξύ αφανισμού και αφομοίωσης». Για «κινδύνους και απειλές όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από την ίδια τη συμπεριφορά της μειονότητας», με την εσωστρέφεια και τη «ρατσιστική» τάση που συχνά ξεχωρίζει τα μέλη της μειονότητας σε ειδικές ομάδες Ιμβριων, Τενέδιων και αραβόφωνων από την Αντιόχεια.
Για σύνδρομα «υπεροχής, αλλά και θυματοποίησης», για την αποξένωση των νέων μελών, καθώς οι «καρεκλοκένταυροι γηραιότεροι Πολίτες δεν παραχωρούν καμιά θέση στη νεότερη γενιά». Και κυρίως για την ανάγκη διατήρησης της ελληνικής γλώσσας, που έχει υποστεί αλλοιώσεις. Αλλοίωση της γλώσσας σημαίνει αλλοίωση της ευαισθησίας, αποφαίνεται ο Γ. Σεφέρης. Λυπηρόν, αλλά θλιβερότερον όταν δεν δραπετεύουν από το στόμα οι λέξεις, οι ίδιες που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος. Γιατί η γλώσσα ζει στα χείλη. Εκεί ξεδιπλώνει τα φτερά της. Και όπως παρατήρησε η Αννα, μία Ελληνίδα που εργάζεται στην Πόλη, στις μεταξύ τους συζητήσεις, ένα μεγάλο ποσοστό των συμμετεχόντων στη συνάντηση, επικοινωνούσαν σχεδόν αποκλειστικά με την τουρκική γλώσσα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ

"Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ" Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2008

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Τέλος Εποχής


Τέλος εποχής…

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, Δημοσιογράφου-αναλυτή, αντιπροέδρου του ΔΣ/Δ21

Ημερομηνία καταχώρησης: 5η Μαρτίου 2010


Το 1981, όταν πρωτο-ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν περιορίστηκε στην απλή διαχείριση. Προσπάθησε να θέσει τις βάσεις μιας μακροχρόνιας καθεστωτικής επιβολής. Ώστε όταν κυβερνά να είναι ανεμπόδιστο, κι όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην αφήνει το αντίπαλο κόμμα να κυβερνήσει…
Έτσι ώστε η Νέα Δημοκρατία – το αντίπαλο κόμμα – να περιορίζεται απλώς στο ρόλο μιας «βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης». Ίσα – ίσα για να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αυτό-εκκαθαριστεί και να επιστρέψει σύντομα δριμύτερο στην εξουσία...
Η στρατηγική αυτή στηρίχθηκε σε πέντε πυλώνες:
* Πρώτον στους αγρότες, οι οποίοι τότε πλησίαζαν το 30% του ενεργού πληθυσμού. Το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους υποτυπώδεις παραγωγικούς συνεταιρισμούς που προϋπήρχαν σε πρότυπα καταναλωτικών συνεταιρισμών που διένειμαν επιδοτήσεις. Βαθμιαία οι αγρότες «εθίστηκαν» στις επιδοτήσεις που έπαιρναν από τη Ευρωπαϊκά ταμεία. Σε συνδυασμό και με τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ενοποιημένα Προγράμματα) που τότε «απέσπασε» ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην ελληνική περιφέρεια έρευσε χρήμα ως τότε πρωτόγνωρο…
Οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν κι αυτές στο εύκολο χρήμα, αναβαθμίστηκε ο τρόπος ζωής τους, αλλά όχι η παραγωγική βάση τους. Το καταναλωτικό τους επίπεδο εκτινάχθηκε, ενώ η ανταγωνιστικότητά τους κινήθηκε ακριβώς αντίθετα: σταθερά αποδυναμώθηκε. Αρχιτέκτονας αυτού του «εκσυγχρονισμού», ο τότε υπουργός Γεωργίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης.
* Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στους λεγόμενους «μικρομεσαίους», δηλαδή τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ο αριθμός των οποίων πολλαπλασιάστηκε. Αλλά δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες ανταγωνισμού. Έτσι δημιουργήθηκε το φαινόμενο του «πολύ-εμπορισμού»: άνοιγαν πολλά «μαγαζάκια», αλλά ακόμα και τα πιο επιτυχή εξ αυτών ήταν κατά κανόνα βραχύβια…
Επίσης, δε δημιουργήθηκαν συνθήκες ανάδειξης νέας επιχειρηματικής τάξης μέσα από την αγορά. Αναδείχθηκαν πολλές νέες επιχειρήσεις δια της συμμετοχής σε κρατικές προμήθειες. Οι μικρομεσαίοι έγιναν έμμεσα κρατικοδίαιτοι και οι πιο επιτυχείς εξ αυτών έπαψαν να είναι «μικρομεσαίοι», γιγαντώθηκαν κι έγιναν άμεσα κρατικοδίαιτοι. Τελικώς η ίδια η «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα έγινε κρατικοδίαιτη.
* Τρίτον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στην δημοσιοϋπαλληλία, την οποία διόγκωσε: Με αθρόες προσλήψεις, με γιγαντισμό των ΔΕΚΟ, με μετατροπή πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε «προβληματικές» που κρατικοποιήθηκαν, και αργότερα με τη διάχυση των «δημοτικών επιχειρήσεων». Αυτές μετέφεραν τη δημοσιοϋπαλληλία στην περιφέρεια, κι άρχισαν να «απορροφούν» πρώην αγροτικούς πληθυσμούς που εγκατέλειπαν την γη ή έβρισκαν «παράλληλη απασχόληση» έξω από το χωράφι. Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν από το 1981. Από το 4-5% περίπου του συνολικού ενεργού πληθυσμού το 1981, έφτασαν το 13% του συνολικού ενεργού πληθυσμού σήμερα! Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 2-2,5%. Ήταν ήδη πριν το ΠΑΣΟΚ διογκωμένος ο δημόσιος τομέας – 30% μεγαλύτερος – κι έγινε πενταπλάσιος!
* Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ εξ αρχής έλεγξε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολλαπλασίασε τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, πολλαπλασίασε τους φοιτητές και τις οργανικές θέσεις των καθηγητών, χωρίς να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Η Ελληνική έρευνα έμεινε πίσω, το «αντίκρισμα» των ελληνικών πτυχίων υποχώρησε, αλλά δημιουργήθηκε μια ολόκληρη στρατιά «καθηγητών», που επιλέχθηκαν και προάγονται κατά κανόνα με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια. Η ψευτο-«προοδευτικότητα» ηγεμονεύει παντού. Ασφαλώς υπάρχουν και πολλοί μη αριστεροί πανεπιστημιακοί, οι οποίοι, όμως, είναι ίσως οι πιο «φοβισμένοι» Έλληνες πολίτες. Συνήθως κρύβουν τις απόψεις τους. Συνηθέστερα παριστάνουν τους «προοδευτικούς» για να επιβιώσουν. Ενίοτε προπηλακίζονται από «ομάδες κρούσης» έξω-πανεπιστημιακών αριστεριστών και αναρχικών. Πολύ συχνά υποχρεώνονται σε συναλλαγή μαζί τους.
Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια ζουν μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής τρομοκρατίας και συναλλαγής κυκλωμάτων. Που εκτός της συντεχνιακής τους στήριξης φροντίζουν και για την υπεράσπιση της δικής τους «πολιτικής ορθότητας». Με την απόλυτη κυριαρχία των άκαπνων νέο-αριστερών στα Πανεπιστήμια δημιουργήθηκε μια στρατιά διανοούμενων «γνωμηγετών» (opinion leaders), πρόθυμων να αποδομήσουν κάθε πολιτική πρόταση που αμφισβητεί τα στερεότυπα της Αριστεράς και να στηρίξουν κάθε αντίστοιχη πρόταση που τα υπερασπίζεται και τα αναπαράγει. Ο δημόσιος λόγος της Ελλάδας είναι ο πιο «κολλημένος» σε ψευτο-προοδευτικές εμμονές απ’ όλη την Ευρώπη!
Η Αριστερά στα Πανεπιστήμια έχει εξελιχθεί πλέον από εξω-θεσμική «ατμομηχανή Προόδου», όπως φιλοδοξούσε να είναι στη δεκαετία του ’70, σε τροχοπέδη συντήρησης, σε παράγοντα διανοητικής κι ερευνητικής αποτελμάτωσης, σε συμμαχία «διάσωσης» προσωπικών φέουδων και προνομίων.
* Τέλος, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ελέγξει τα ΜΜΕ. Όταν ήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ο Κεντροαριστερός τύπος είχε υπεροχή κυκλοφορίας της τάξης του 60-40%. Σήμερα η υπεροχή αυτή είναι της τάξης του 85-15%! Παράλληλα, όμως, δημιουργήθηκαν κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπου η κεντροαριστερά ηγεμονεύει σχεδόν απόλυτα. Ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας! Είναι χαρακτηριστικό ότι αν τολμούσε να πει κανείς στην Ελλάδα αυτά που δήλωσαν κατά καιρούς η Σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ο Κεντροδεξιός Νικολά Σαρκοζύ στη Γαλλία, ο Σοσιαλιστής Θαπατέρο στην Ισπανία ή ο Εργατικός Γκόρντον Μπράουν στη Βρετανία, ή ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρτ Σρέντερ στη Γερμανία, θα τον κατήγγελλαν εδώ ως «ακροδεξιό», ή «νεοφιλελεύθερο» (ενίοτε ως και τα δύο).
Οι απόψεις μεγάλου φάσματος της Ελληνικής κοινωνίας και της Ευρωπαϊκής Πολιτικής, υπό-εκπροσωπούνται στο δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ. Αντίθετα, οι απόψεις της Αριστεράς (και της άκρας Αριστεράς) υπέρ-εκπροσωπούνται. Αυτό είναι αποτέλεσμα επιβολής της Αριστεράς στα ΜΜΕ, που όμως δεν λειτουργεί υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς. Λειτουργεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ως δύναμη στήριξής του όταν είναι στην Κυβέρνηση, κι ως «δύναμη κρούσης» κατά της κυβέρνησης (της ΝΔ) όταν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην Αντιπολίτευση.

Καταρρέουν και οι πέντε πυλώνες!

Αυτοί οι πέντε «πυλώνες» καθεστωτικής ισχύος του ΠΑΣΟΚ φαίνονται σήμερα να υποχωρούν:
* Η αγροτική τάξη έχει ήδη συρρικνωθεί περίπου στο μισό του 1981. Το 2013 λήγουν οι αγροτικές επιδοτήσεις των Βρυξελλών. Κι είναι δύσκολο να σταθεί μη επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, σε μια αγορά, όπου υπάρχουν τόσες στρεβλώσεις, ώστε η τεράστια ψαλίδα τιμών ανάμεσα στο ράφι και στο χωράφι αποθαρρύνει πια τους πάντες. Κυριολεκτικά οι αγρότες μας είναι στον αέρα μετά το 2013. Πέρσι η ψυχορραγούσα κυβέρνηση της ΝΔ τους έδωσε κάποια «ψίχουλα». Φέτος δεν πήραν τίποτε. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχασε τα τελευταία υπολείμματα της στήριξής του ανάμεσα στους αγρότες. Από τους οποίους πολλοί το ψήφισαν τον Οκτώβριο. Αλλά τώρα νιώθουν «κοψοχέρηδες»…

* Οι μικρομεσαίοι υπέστησαν ένα πλήγμα από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ το 1999-2000 με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Αλλά τότε έχασαν σημαντικό μέρος των αποταμιευμάτων τους, δεν έχασαν τα μέσα να βγάζουν χρήματα. Διατήρησαν τα μαγαζιά τους. Τώρα, με τα μέτρα που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά πολλοί απ’ αυτούς θα βάλουν λουκέτο. Κι είναι ο τρόμος και ο «τρόπος» που τους απομακρύνει από το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο ίσως απ’ αυτά καθαυτά τα μέτρα: Ο τρόμος αυτού που βλέπουν να έρχεται, και ο τρόπος με τον οποίο τους ξεγέλασαν. Τους έταξαν παροχές που θα τόνωναν την αγορά και τώρα τους πνίγουν κάθε ανάσα. Κυριολεκτικά τους καταδικάζουν σε ασφυξία.
Πριν από πέντε μήνες καταψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τους είχε υποσχεθεί δύο δύσκολα χρόνια. Και ψήφισαν το Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τους υποσχέθηκε ένα νέο «πάρτι παροχών» και («πράσινης») ανάπτυξης. Για να τους φέρει τελικά ένα εφιάλτη πρωτοφανούς συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης χωρίς τέλος. Μπροστά στην οποία τα μέτρα που είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής τον περασμένο Σεπτέμβριο μοιάζουν σήμερα με απλό «χάδι»…

* Η δημοσιο-υπαλληλία, ο πιο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος, δέχεται σήμερα το πιο καίριο πλήγμα από τα μέτρα της Κυβέρνησης. Εδώ η συνολική μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος είναι της τάξης του 10% άμεσα. Και μάλιστα από ένα κόμμα που τους έταζε «λαγούς με πετραχήλια» και τους βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» μόλις πριν έξη μήνες! Οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήττονται άμεσα και σκληρά από τα πρωτογενή αποτελέσματα της προσαρμογής που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.

Οι μικρομεσαίοι πλήττονται από τα δευτερογενή αποτελέσματα, δηλαδή από την ύφεση που θα προκληθεί. Που θα είναι βαθιά και αυτοτροφοδοτούμενη. Η δημοσιονομική προσαρμογή των ετών 1985-87 ήταν ίσως σκληρότερη σε πραγματικούς όρους (μηδενικές ονομαστικές αυξήσεις επί δύο χρόνια σε συνθήκες μέσου πληθωρισμού 17%), όμως τότε τα βασικά «κεκτημένα» είχαν διατηρηθεί, η υποτίμηση του νομίσματος αύξησε την εγχώρια ζήτηση και υπήρχε ρευστότητα σε ένα περιβάλλον όπου ο ιδιωτικός τομέας είχε πολύ χαμηλή δανειακή επιβάρυνση. Τώρα ο συνδυασμός πρωτογενών και δευτερογενών αποτελεσμάτων σε συνθήκες χαμηλής ανταγωνιστικότητας, έλλειψης ρευστότητας και σε περιβάλλον υψηλής δανειακής εξάρτησης του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί αληθινό εφιάλτη.
Η διετία 1985-87 εξανάγκασε τους πάντες σε περιστολή της δαπάνης.
Η τωρινή «προσαρμογή» οδηγεί σε χρεοκοπία.
* Τα Πανεπιστήμια έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους από τη δράση των εξω-πανεπιστημιακών. Η κοινωνική ένταση που θα προκύψει δεν προμηνύει τίποτε καλό για τα ίδια τα Πανεπιστήμια, που θα βρεθούν στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Πολύ περισσότερο που τα κονδύλιά τους κόβονται και οι συμμαχίες που διατηρούσαν τον έλεγχο της «προοδευτικότητας» θρυμματίζονται.

* Τέλος, η ύφεση θίγει και τη διαφημιστική αγορά, περιορίζοντας τα έσοδα και των ΜΜΕ. Πολλά των οποίων αντιμετωπίζουν, επί πλέον, πρόβλημα αξιοπιστίας. Και δεν είναι τυχαία η σταθερή και ιλιγγιώδης μείωση των πωλήσεών και της κυκλοφορίας τους. Που έχει πέσει κατά 80% σε σχέση με το 1990 και κατά 60% σε σχέση με το 2000!

Τέτοια πτώση κυκλοφορίας είναι ουσιαστικά συρρίκνωση επιρροής. Τα ΜΜΕ ελέγχονται πάντα από την Κεντροαριστερά, αλλά η επιρροή τους στην κοινωνία είναι όλο και μικρότερη.
Έκρηξη ή ενδόρρηξη
Σήμερα συντελείται αληθινό «τέλος εποχής». Συνθλίβονται όλοι οι πυλώνες του καθεστώτος που εγκαταστάθηκε μετά το 1981 και αναπαραγόταν έκτοτε. Με όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Με όλο και σοβαρότερες αντιφάσεις. Αλλά αναπαραγόταν, πάντως…
Το ερώτημα είναι αν θα διαλυθεί με κοινωνική «έκρηξη», δηλαδή εκτόνωση προς τα έξω, ή πολιτική «ενδόρρηξη», δηλαδή απορρόφηση εντάσεων και εκτόνωση προς τα μέσα. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί απεγνωσμένα να συμβεί το δεύτερο. Να στραφεί η μήνις της κοινωνίας κατά της Νέας Δημοκρατίας, που κυβερνούσε ως πρόσφατα, έχει κι αυτή τις ευθύνες της αναμφίβολα, αλλά οι ευθύνες της αφορούν ότι δεν άλλαξε το σύστημα που το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε και που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε φανατικά. Μέχρι που διαλύθηκε στα χέρια του…
Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της, προσπαθεί κι εκείνη να συμβεί το δεύτερο: Να αλλάξει το πολιτικό σύστημα με μια νέα Μεταπολίτευση. Που προϋποθέτει, βέβαια, μια διαφορετική – πολύ διαφορετική – Νέα Δημοκρατία.
Το τι ακριβώς θα προκύψει, εξαρτάται από το αν θα προλάβει η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει δραστικά – και να πείσει για την αλλαγή της αυτή – πριν τα πάντα διαλυθούν στα χέρια ενός ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί ούτε να διασώσει το σύστημα που το ίδιο θεμελίωσε, ούτε να διαχειριστεί την ομαλή μετάβαση σε κάποιο άλλο.

Τραγική ειρωνεία: Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ενταφιάζει αυτό που το ίδιο εξέθρεψε, επέβαλε, υπερασπίστηκε και διαχρονικά στηρίχθηκε πάνω του…
Αληθινό «τέλος εποχής»!

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/