του τύπου…

ειδήσεις, κριτικές, επικαιρότητα και άλλα...


******************************************************


"…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει.

Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους κομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…"





Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ευχές


Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος 2011



Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ



Χρόνια Πολλά!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Πάγκαλος ασχημονών


"Ύποπτες" δηλώσεις Πάγκαλου!
ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ
Τετάρτη, 1 Δεκέμβριος 2010 - 06:39

Eίναι «αντιπαραγωγικοί» οι πιλότοι της Πολεµικής µας Αεροπορίας, κατά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Πάγκαλο. Αντιθέτως, φανταζόµαστε ότι θεωρεί παραγωγικό όλο το πολιτικό προσωπικό, τα κοµµατικά τους στελέχη που διόρισαν τα κόµµατα στη Βουλή, τους συµβούλους των υπουργείων. Τις δηλώσεις αυτές δεν τις κάνει ένας οποιοσδήποτε, τις κάνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Είναι πρόκληση για τα παιδιά αυτά που παίζουν κορώνα-γράµµατα κάθε µέρα τη ζωή τους πάνω από τους ελληνικούς αιθέρες να θεωρούνται… «αντιπαραγωγικοί». Πάλι καλά που ο κ. Πάγκαλος δεν τους είπε και τεµπέληδες κι ακόµη καλύτερα που δεν τους χρέωσε τη χρεοκοπία της χώρας. Σε αυτή τη χώρα όλα θα πρέπει να τα περιµένει κανείς. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση συζητά για τα πετρέλαια του Αιγαίου. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι Τούρκοι επίσηµοι και µαθαίνουµε κι εµείς ορισµένα πράγµατα. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαµε πλήρη µεσάνυχτα.
Μήπως, λοιπόν, ο κ. Πάγκαλος θεωρεί ότι οι πιλότοι θα πρέπει στο εξής να κάθονται στις βάσεις τους για να µην αναχαιτίζουν τα αεροπλάνα της γείτονος; Και να βρούµε, βρε αδελφέ, στους ιπτάµενους να κάνουν κάτι. Ας πούµε να εξασκηθούν στη ραπτική και να είναι έτσι παραγωγικοί. Μήπως θεωρούν τις αναχαιτίσεις «ενοχλητικές» και δεν βρίσκουν άλλο τρόπο για να µας το πουν; Μήπως κάνουν κακό στις διαπραγµατεύσεις και ψάχνουν έναν εύσχηµο τρόπο για να τις σταµατήσουν;
Αυτά, πάντως, δεν είναι σοβαρά πράγµατα. Μα καθόλου σοβαρά. Και µάλιστα όταν λέγονται από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Αν ο αντιπρόεδρος λέει τέτοιες αρλούµπες, τι να περιµένουµε από τους άλλους; Εδώ όµως έχουµε να κάνουµε µε κάτι σοβαρότερο, απ’ ό,τι φαίνεται. Μας προετοιµάζουν για κάτι. Προλειαίνουν το έδαφος για κάτι σηµαντικό. Μας το φέρνουν σιγά σιγά, γλυκά γλυκά. Αν δεν είναι έτσι, αν εµείς έχουµε καταλάβει λάθος, τότε χρειάζεται να βγει η κυβέρνηση και να πει κάτι. Κι αυτό το κάτι δεν µπορεί να είναι παρά η επίσηµη αποδοκιµασία των δηλώσεων του κυρίου αντιπροέδρου.
Όχι, κύριε Πάγκαλε. Οι πιλότοι δεν είναι «αντιπαραγωγικοί». Αντιπαραγωγική είναι η κυβέρνησή σας που εδώ και µήνες δεν κάνει τίποτε άλλο από το να «πυροβολεί» αναίτια διάφορες κοινωνικές οµάδες. Αν θέλετε, µπορείτε να «πυροβολήσετε» τους κοµµατικούς σας στρατούς που εδώ και χρόνια έχουν καταλάβει τον δηµόσιο τοµέα. Μπορείτε να βάλετε ένα τέλος στο κοµµατικό κράτος. Αυτό θα ήταν υπηρεσία προς την πατρίδα. Το να κατηγορείται, όµως, άδικα και αναίτια τους πιλότους της Πολεµικής Αεροπορίας, οι οποίοι και αµείβονται µε ψίχουλα σε σχέση µε τους εκλεκτούς σας, είναι εντελώς παράλογο και ύποπτο.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/12/blog-post_02.html

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Παραληρήματα


Ρατσιστικό παραλήρημα
φιλοσκοπιανών υπέρ Σόντρα!

Το γνωστό σούργελο του διαδικτύου Vodenka (=Εδεσσαία) ή belo more (=Άσπρη Θάλασσα = Μεσόγειος, στις σλαβικές γλώσσες) ανήρτησε χθες στο ανεπανάληπτο ιστολόγιό της "belomorska macedonia", ένα υστερικό κείμενο-κάλεσμα στήριξης του απερχόμενου Δήμαρχου Σόντρα, το οποίο θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί από προβοκατόρικο μέχρι μνημείο ρατσιστικής ηλιθιότητας! Απολαύστε το...
ΔΕΕ

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΕΔΕΣΣΑΣ
Του Αλέξανδρου Εδεσσαίου

Εδώ και καιρό ο Δήμος Έδεσσας έχει στοχοποιηθεί από όλο τον ακροδεξιό χώρο της Βόρειας Ελλάδος και ιδιαίτερα των ακροδεξιών της Έδεσσας με πλούσιο χουντικό βιογραφικό.
Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της παρουσίας σε αυτό ελλήνων πολιτών με μακεδονική εθνοτική καταγωγή οι οποίοι όμως αρνούνται να κάνουν ψευδή δήλωση αποποίησης της καταγωγής τους. Συχνά – πυκνά διοργανώνονται αντιμακεδονικές φιέστες μίσους στις οποίες προσκαλείται ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο. Η παρουσία σε αυτές αποτελεί τεκμήριο ελληνικότητας για τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Ανάμεσα σε αυτές τις εκδηλώσεις είναι και η κατάθεση στεφάνων στα αγάλματα των δολοφόνων των προγόνων των γηγενών κατοίκων της πόλης, όπως αυτό του πελλοπονήσιου (Σημ. ΔΕΕ: sic!) αντιμακεδόνα συμμορίτη Άγρα, του οποίου το άγαλμα είναι τοποθετημένο πάνω από τους τάφους των προγόνων των σημερινών γηγενών μακεδόνων, στο παλαιό νεκροταφείο στο σημερινό πάρκο των Καταρρακτών.
Οι εθνικιστικές και ακροδεξιές ομάδες πρωτοστατούν στην τοποθέτηση μνημείων τα οποία αντί να ενώνουν διχάζουν την τοπική κοινωνία, τραυματίζοντας καίρια την διεθνοτική αρμονική συνύπαρξη, κυρίως ανάμεσα στους γηγενείς και τους πρόσφυγες.
Σε αυτά ανήκει το αμφιλεγόμενο μνημείο στο πάρκο - πλατεία Μ. Αλεξάνδρου (Σπηλιά) στην Έδεσσα το οποίο διχάζει την τοπική κοινωνία αφού τιμούνται πρόγονοι συμπολιτών μας χωρίς συγκεκριμένη προσωπική προσφορά στη πόλη αλλά λόγω της προσφυγικής καταγωγής τους και μόνο, ενώ αντίστοιχα αυτό δεν συμβαίνει με τους γηγενείς οι οποίοι τιμούν τους προγόνους τους με μνημεία τοποθετημένα στα νεκροταφεία της πόλης.
Την ίδια στιγμή μερικοί ακροδεξιοί της Έδεσσας, προσφυγικής καταγωγής με βεβαρημένο παρελθόν συνεργασίας με τις γερμανικές ναζιστικές αρχές κατοχής πρωτοστάτησαν στην τοποθέτηση προσβλητικού μνημείου προς τιμή των γηγενών μακεδόνων παρουσιάζοντάς τους ως αμόρφωτους και άξεστους αγρότες. Δίχως φυσικά να τους το ζητήσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, απόδειξη πρωτοφανούς ασέβειας και κατακτητικής υπεροψίας...
Αλλά και το μνημείο προς τιμή του μακεδόνα βασιλιά του μέγα αλέξανδρου τοποθετήθηκε με πρωτοβουλία επαγγελματιών πατριδοκάπηλων, με σκοπό την εθνικιστική ιδιοτελή και με το αζημίωτο εκμετάλλευση του.
Εκτός από τα μνημεία οι επιθέσεις των ακροδεξιών κατοίκων της Έδεσσας σε πολιτιστικές εκδηλώσεις τοπικών συλλόγων που καλλιεργούν τον μακεδονικό πολιτισμό, τα μακεδονικά τραγούδια και χορούς, στην κατεύθυνση της απαγόρευσής τους ήταν καθημερινές και πρωτοφανείς, με προσωπικές επιθέσεις στους μακεδόνες λάτρεις της οικογενειακής τους παράδοσης…
Σε όλα τα παραπάνω ήλθε να προστεθεί η εμφάνιση τα τελευταία χρόνια τοπικών εφημερίδων υπερεθνικιστικού χαρακτήρα, οι οποίες μοιράζονται δωρεάν..!! κινώντας υποψίες για τους χρηματοδότες τους, με έντονο αντιμακεδονικό έργο οι οποίες μαζί με την ήδη προϋπάρχουσα εφημερίδα επιδόθηκαν σε πρωτοφανή καθημερινή επίθεση εναντίον του Δήμου και προσωπικά του Δημάρχου Γιάννη Σόντρα, δίνοντας την εντύπωση ότι εκτελούν εντεταλμένο έργο του βαθέος ελληνικού κράτους...
Τα παραπάνω φυσικά δεν αναιρούν τις υπαρκτές ευθύνες του Δημάρχου και όλης της παράταξής του στην αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων της πόλης, παρά τα θετικά επιτεύγματα αλλά και την ανεκτική του στάση απέναντι στις φασιστικές συμμορίες της πόλης…
Ούτε το πολυετές της Διοίκησης του Δήμου Έδεσσας και την φυσική της φθορά, βασική αιτία για αλλαγή…
Ως απόρροια όλων των παραπάνω η ανάπτυξη των ακροδεξιών χρυσαυγίτικων δυνάμεων στην πόλη της Έδεσσας, οι οποίες απετέλεσαν τον πυρήνα της δεξιάς παράταξης, αφού τα στελέχη της Ν.Δ. στελέχωσαν τον συνδυασμό την τελευταία στιγμή και ύστερα από πολλές πιέσεις της σαμαρικής ηγεσίας…
Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι οι ακροδεξιοί αντιμακεδόνες κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις στον παραπάνω συνδυασμό, επιφυλάσσοντας ένα πολύ σκοτεινό μέλλον για την πόλη της Έδεσσας…
Το κυρίαρχο στοιχείο στις παραπάνω δημοτικές εκλογές ήταν ο έντονος πολιτικός χαρακτήρας και η υψηλή αποχή, ως αντίδραση στον δικομματισμό εξουσίας σε συνδυασμό με την δυσπιστία στον ανεύθυνο λαϊκισμό των μικρών κομμάτων. Η δικαιολογημένη αυτή αντίδραση προήλθε από ανένταχτους πολίτες, κατά πλειοψηφία κεντρο-αριστερού χαρακτήρα…
Έτσι εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται ο διλημματικός χαρακτήρας του δεύτερου γύρου των εκλογών, με την κυριαρχία του ερωτήματος ποιος συνδυασμός είναι καλύτερος ή τουλάχιστον λιγότερο χειρότερος και όχι φυσικά ποιος θα ήταν ο επιθυμητός...
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τους παραπάνω λόγους στον Δήμο Έδεσσας, όπου οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στους δύο συνδυασμούς...
Αυτόν με τον ακροδεξιό-αντιμακεδονικό παράνομο πυρήνα και αυτόν με τον υποχωρητικό χαρακτήρα του σημερινού Δημάρχου….
Οι ακτιβιστές μακεδόνες του Δήμου Έδεσσας κρούουν τον κώδωνα του εκφασιστικού κινδύνου και προειδοποιούν για τις συνέπειες εκ μέρους των ιδεολογικών απογόνων, αυτών οι οποίοι πότιζαν με ρετσινόλαδο τους αθώους παππούδες μας και κατόπιν τους έστελναν εξορία στα ξερονήσια…
Για αυτό καλούν σε συστράτευση όλων των υγιών δυνάμεων της πόλης σε ένα μέτωπο απώθησης της ακροδεξιάς υπερεθνικιστικής λαίλαπας, η οποία ήδη προετοιμάζει μέτρα προγραφών και διώξεων στη πόλη της Έδεσσας.
Για τους παραπάνω λόγους και με τις προαναφερθείσες ενστάσεις είμαστε πεπεισμένοι ότι η επιλογή του Γιάννη Σόντρα αποτελεί την καλύτερη από τις δύο προτάσεις για το μέλλον της Έδεσσας.

(Σημ. ΔΕΕ: Πέρα από τις ανατριχιαστικές ανορθογραφίες, οι ανακρίβειες και και το λυσσαλέο μίσος που ξεχειλίζει από το παραπάνω κείμενο εντυπωσιάζουν. Ποιοί είναι άραγε αυτοί οι "ακροδεξιοί της Έδεσσας, προσφυγικής καταγωγής με βεβαρημένο παρελθόν συνεργασίας με τις γερμανικές ναζιστικές αρχές κατοχής"; Προφανώς οι γερμανικές αρχές κατοχής δεν συνεργάστηκαν με παιδάκια 5-10 χρονών! Άρα αυτοί οι "προσφυγικής καταγωγής" με το "βεβαρημένο παρελθόν" που βυσσοδομούν εναντίον των "εθνικά Μακεδόνων" (=κρυπτοβουλγάρων) πρέπει να είναι σήμερα 90-100 χρονών! ).

Οι επισημάνσεις είναι δικές μας και δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο, το οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες το έγραψε ο Β.Κ. και το επεξεργάστηκε ο Β.Π.

Πηγή: http://edessadee.blogspot.com/2010/11/blog-post_11.html


Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Το "μνημόνιο" του 1843


MNHMONIO 1843...

Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. Έχουμε και λέμε:
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;) Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)
Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις...)
Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ' την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)
Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...)
Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.

9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, σας απαντώ: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/10/1843.html

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Η Μηχανή του Κατεστημένου




Κυκλοφόρησε από τις "Εναλλακτικές Εκδόσεις" η β΄ έκδοση του εξαντλημένου εδώ και χρόνια εκτεταμένου διηγήματος Πολιτικής Επιστημονικής Φαντασίας "Η Μηχανή του Κατεστημένου" του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη, με εισαγωγικό σημείωμα της Καθηγήτριας της Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ Δόμνας Παστουρματζή, που διδάσκει αμερικανική λογοτεχνία και επιστημονική φαντασία.


Πρόλογος του Συγγραφέα στην β΄ έκδοση


Έγραψα την «Μηχανή του Κατεστημένου» πριν 30 χρόνια, σε μια περίοδο επίπονων αναζητήσεων, επαγγελματικών, πολιτικών, κοινωνικών, φιλοσοφικών, καθώς και έντονων προσωπικών προβληματισμών. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1985 και από την αρχική συγγραφή του μέχρι σήμερα (έχοντας εξαντληθεί εδώ και χρόνια), πέρασε ένα τέταρτο αιώνα μέσα στο οποίο συνέβησαν τεράστιες ανακατατάξεις, πολιτικές και κοινωνικές, αλλά και απίστευτες τεχνολογικές εξελίξεις.
Υπήρχε κάποιος λόγος να επανεκδοθεί αυτό το βιβλίο στην αρχική του μορφή ή έπρεπε να γράψω ένα άλλο, που θα ενσωμάτωνε όλες αυτές τις αλλαγές, θα αφομοίωνε τα νέα ερεθίσματα και θα έδινε μια άλλη, διαφορετική εκδοχή για τον κόσμο του Μέλλοντος;
Κατέληξα στην άποψη για την επανέκδοση, χωρίς να αποκλείω εντελώς την δεύτερη περίπτωση, εφ’ όσον βέβαια υπάρξουν κάποιες προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις σχετίζονται άμεσα με τα δεδομένα της εποχής και το πρίσμα με το οποίο παρατηρείς και στην συνέχεια προεκτείνεις τις παραμέτρους στο μέλλον. Αυτό το πρίσμα θεωρώ ότι είναι η ψυχική διάθεση του συγγραφέα.
Μια απαισιόδοξη θεώρηση θα κατέληγε σε ένα βιβλίο αντίστοιχο με τον σκοτεινό κόσμο της τριλογίας του Γουίλλιαμ Γκίμπσον (William Gibson – Neuromancer, Burning Chrome, Count Zero), έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη όπου κυριαρχούν οι κολοσσιαίες πολυεθνικές, η υψηλή τεχνολογία τους (High Tech) και οι ανταγωνισμοί τους, με την υπόλοιπη ανθρωπότητα υποβαθμισμένη και βουτηγμένη στην ευρεία χρήση κάθε είδους ψυχοτρόπων ουσιών, στην διαφθορά και τον εκφυλισμό, με αιματηρές συγκρούσεις συμμοριών, με τα μέλη της σχεδόν άβουλες μαριονέτες και κάποιους λίγους να επιβιώνουν με την χρήση της λεγόμενης «χαμηλής τεχνολογίας» (Low Tech).
Προτίμησα την αισιόδοξη προοπτική, παρ’ όλο που της δίνω τις λιγότερες πιθανότητες, με αποτέλεσμα την απλή επανέκδοση του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας. Υπενθυμίζω ότι «Η Μηχανή του Κατεστημένου» υπήρξε ένα προφητικό έργο, αν αναλογιστεί κάποιος την εποχή που γράφτηκε. Όταν μάλιστα πρωτοκυκλοφόρησε, δέχτηκα πάμπολλα ειρωνικά σχόλια και κριτικές για την «αχαλίνωτη φαντασία» μου, που προέβλεπε την κατάρρευση της τότε παντοδύναμης Σοβιετικής Ένωσης. Πέντε χρόνια μετά, αποδείχθηκε ότι η φαντασία μου δεν ήταν καθόλου «αχαλίνωτη». Υποθέτω ότι και πάλι πολλοί θα σπεύσουν να σαρκάσουν την (μη πραγματοποιηθείσα προς το παρόν) πρόβλεψή μου για την κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα τους συνιστούσα να κρατούν μικρό καλάθι. Ο χρόνος θα δείξει…
Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω τόσο την Καθηγήτρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κα Δόμνα Παστουρματζή, που διδάσκει Λογοτεχνία της Επιστημονικής Φαντασίας στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας (κάτι που θεωρώ τρομερά πρωτοποριακό για τα δεδομένα της ελληνικής ακαδημαϊκής πραγματικότητας), η οποία διέθεσε πολύτιμο χρόνο ασχολούμενη με το βιβλίο μου, όσο και τον Εκδότη Γιώργο Καραμπελιά, ο οποίος δέχτηκε να επανεκδώσει αυτό το βιβλίο, έναν πραγματικά μεγάλο διανοητή και κυρίως ακαταπόνητο αγωνιστή, που δυστυχώς ανήκει σε μια κατηγορία που εκλείπει με γοργούς ρυθμούς στον δύσμοιρο αυτόν τόπο.
Τους ευχαριστώ ειλικρινά και τους δύο «εκ βάθους καρδίας»…
ΔΕΕ

Πηγή: http://vivliofiloi.blogspot.com/2010/08/blog-post_28.html

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Μη-συμβατικές σαπουνόφουσκες


Τα ημαρτημένα (βεβαίως, βεβαίως)
και οι μη-συμβατικές αερολογίες

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις "Παπαζήση" το βιβλίο: "Τα ημαρτημένα του Λεξικού Μπαμπινιώτη" (Σελίδες: 765 - Ημ. Έκδοσης: 27/05/2010), ένα νέο μαργαριτάρι των μη-συμβατικών θεωριών με θέμα (υποτίθεται) την κριτική του Λεξικού Μπαμπινιώτη, αλλά στην πραγματικότητα (όπως ομολογούν και οι ίδιοι) την πολεμική εναντίον της παγκοσμίως αποδεκτής επιστημονικής θεωρίας της ινδοευρωπαϊκής οικογενείας γλωσσών και την προβολή ψευδοθεωριών Παραφιλολογίας και Παραγλωσσολογίας. Συγγραφείς αυτού του πονήματος, ο συνταξιούχος καθηγητής Κοινωνιολογίας της Παντείου κ. Βασ. Φίλιας και ο κ. Γιάννης Πρινιανάκης (μηχανολόγος!), συγγραφέας δύο άλλων παραληρηματικών έργων: "Γλώσσα ελληνική: Η γλώσσα των γλωσσών" και "Η γλώσσα των Ελλήνων είναι η γλώσσα που ομιλεί η φύση"!
Παραθέτω από το οπισθόφυλλο του εν λόγω βιβλίου:
Η παρούσα εργασία, στηριζόμενη σε ισχυρή τεκμηρίωση και με συγκεκριμένα στοιχεία, καταρρίπτει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Σκοπός των συγγραφέων είναι να καταδείξουν το ετοιμόρροπο και ασταθές του ινδοευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά και το πώς αυτό οδηγεί στην ακατανοησία της ελληνικής γλώσσας, και όχι να προσθέσουν μια ακόμα επίκριση στο έργο του κ. Μπαμπινιώτη. Το λεξικό Μπαμπινιώτη αποτελεί κατά τη γνώμη μας, την χαοτική έκφραση μιας αντιεπιστημονικότητας, γι αυτό και επικρίνεται τόσο για τις αστήρικτες ετυμολογίες του όσο και για το ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυθαίρετης εφαρμογής αυτής της αστήρικτης ινδοευρωπαϊκής θεωρίας στην πράξη. Το ανά χείρας έργο δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, εάν το αντικείμενο πού πραγματεύεται ο λεξικογράφος δεν το επέβαλλε, αφ' ενός μέν διότι αφορά την «ολομέλεια» του έθνους, αφ' ετέρου δέ διότι "το τω σμήνει μη συμφέρον ουδέ τη μελίσση συμφέρει" κατά την ρήσιν τού εστεμμένου φιλόσοφου, Μάρκου Αυρηλίου [εις εαυτόν, ΣΤ',νδ'] Η συγγραφή μας στέκεται απέναντι στα ατεκμηρίωτα ινδοευρωπαϊκά, πού αίρουν τις αμαρτίες και την ημιμάθεια των μετριοτήτων, αλλά και των εν πλήρει συγχύσει τελούντων ινδοευρωπαιστών. Για εμάς τούς εναπομείναντες πιστούς των γκρεμισμένων Παρθενώνων και των ορφανών Καρυάτιδων, για εμάς τους θαυμαστές των θρυμματισμένων ειδώλων και των αθανάτων ιδεών, η γλώσσα είναι θρησκεία και της θρησκείας αυτής αρχιεροφάντης, αρχιερέας και αρχιμυσταγωγός είναι ο Όμηρος και ιερείς του οι Αισχύλοι, οι Πλάτωνες, οι Αριστοτέληδες, οι Ηράκλειτοι, οι Επίκουροι,οι Αριστοφάνηδες, οι Πλούταρχοι πειθόμενοι τοις κοίνων ρήμασι πορευόμαστε και όχι τοις των θεραπόντων των ανυπάρκτων Ινδοευρωπαίων.

Απόλυτα μας εκφράζει ο λόγος του Ψυχάρη [Το ταξίδι μου, Εισαγωγή] :
"Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα ένας είναι ο αγώνας. Πάντα αμύνεται περί πάτρης".

(Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη «"Μη-συμβατικές" θεωρίες: Οι κερδοσκόποι του "ελληνισμού" και ο φενακισμός των αφελών»)

Παραφιλολογία και Παραγλωσσολογία
"...Ένα από τα προσφιλέστερα πεδία ενασχόλησης και παραλογισμού των οπαδών των «μη-συμβατικών» θεωριών, είναι ο τομέας της Γλώσσας και ειδικότερα ο επιστημονικός κλάδος της Γλωσσολογίας […] Προφανώς η Γλωσσολογία δεν τους απασχολεί ως καθεαυτό επιστημονικό αντικείμενο, αλλά πάντοτε σε σχέση με την Ιστορία και την Προϊστορία, με τις οποίες την συνδέουν μέσα από έναν κυκεώνα φαιδρολογημάτων και αερολογιών […] Αυτού του είδους τις γλωσσικές και γλωσσολογικές ταχυδακτυλουργίες, τις κατατάσσω στην λεγόμενη «μη-συμβατική» Γλωσσολογία.
Η «μη-συμβατική» Γλωσσολογία είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου αποχαλινώνονται πλήρως όλοι εκείνοι. που κατέχοντας μερικά κολυβογράμματα, πιστεύουν ότι είναι έτοιμοι να αποφανθούν για οτιδήποτε έχει σχέση με την ελληνική Γλώσσα και Γραφή επί των οποίων αυτοανακηρύσσονται ειδήμονες και παντογνώστες. […] Αν κάποιος έχει την υπομονή να ανατρέξει σε γλωσσολογικές και γλωσσικές «αναλύσεις» των διαφόρων οπαδών της «μη-συμβατικής» Γλωσσολογίας και έχει στοιχειώδεις γνώσεις πάνω στο θέμα και κυρίως απλή λογική, θα «πάθει μεν την πλάκα του», για να χρησιμοποιήσω την τρέχουσα λαϊκή έκφραση, από τις απίθανες συγκρίσεις και τα εξωφρενικά συμπεράσματα, αλλά τον διαβεβαιώνω ότι θα εξασφαλίσει γέλιο για τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια! (βλ. χαρακτηριστικό κείμενο στα Παραρτήματα – α΄ Το μυστήριο του Ελληνικού αλφαβήτου»).
Θα πρέπει βέβαια να παραδεχθώ ότι το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ιθαγενές και αυτού του τύπου οι γλωσσολογικές «αναλύσεις» έχουν βεβαρημένο παρελθόν και σε βάθος χρόνου, αλλά και από τους πάμπολλους θιασώτες του είδους, κάθε ηλικίας και εθνικότητας. Οι Γερμανοί Ακαδημαϊκοί έχουν μάλιστα και μια συγκεκριμένη έκφραση για τις αφελείς και απλοϊκές αυτές «αναλύσεις» και τους επίδοξους αυτούς «γλωσσολόγους» που «ελαφρά τη καρδία» (και με ακόμη ελαφρότερο μυαλό θα έλεγα), παρασυρμένοι από κάποιες ηχητικές κυρίως ομοιότητες μεταξύ λέξεων διαφορετικών γλωσσών, καταλήγουν σε φαιδρά και ανυπόληπτα συμπεράσματα περί συγγενείας γλωσσών και διαλέκτων, τελείως ασχέτων μεταξύ τους και το σπουδαιότερο, σε συγγένειες και καταγωγές φυλών και λαών, που ούτε κατά φαντασία θα μπορούσαν να έχουν σχέση. Αυτές οι ηχητικές ομοιότητες αποκαλούνται “kling-klang ähnlichkeiten”, που περιγράφουν επακριβώς την κατάσταση.[…]
Η Γλωσσολογία, αυτός ο τόσο ενδιαφέρων, αλλά εξ ίσου ταλαιπωρημένος από ευφάνταστους ερασιτέχνες επιστημονικός κλάδος, έχει πραγματοποιήσει εκπληκτική πρόοδο από τον 19ο αιώνα, όταν ουσιαστικά τέθηκαν τα θεμέλια της σύγχρονης Γλωσσολογίας, μέχρι σήμερα. Ειδικότερα, δύο τομείς της, η Συγκριτική Γλωσσολογία (Comparative Linguistics), που εξετάζει με τις σχέσεις συγγένειας μεταξύ διαφόρων γλωσσών και η Ιστορική Γλωσσολογία (Historical Linguistics), που μελετά τις μεταβολές που υφίσταται μια γλώσσα στο πέρασμα του χρόνου (Διαχρονία), έχουν να επιδείξουν εντυπωσιακά πράγματι αποτελέσματα. Έτσι, είμαστε σήμερα σε θέση να παρακολουθήσουμε όχι μόνον την πορεία μιας γλώσσας συνολικά στο πέρασμα των αιώνων, αλλά και μιας συγκεκριμένης λέξης, από την σημερινή της μορφή μέχρι το απώτερο παρελθόν. Μπορούμε μάλιστα να ανασυστήσουμε την προγονική μορφή της που είχε αρχικά με βάση συγκεκριμένους και αυστηρούς γλωσσολογικούς κανόνες και νόμους. Οι παλαιότεροι και ίσως πλέον γνωστοί από αυτούς τους νόμους της Γλωσσολογίας είναι ο νόμος του Grimm (1822) και ο νόμος του Verner (1875), που ερμηνεύουν τις φωνητικές αλλαγές μέσω των οποίων διαφοροποιήθηκαν βαθμιαία οι σημερινές θυγατρικές Αριοευρωπαϊκές (Ινδοευρωπαϊκές) γλώσσες από την αρχική αριοευρωπαϊκή πρωτογλώσσα (βλ. σχετικά την ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου: Η μεθοδολογία της Ιστορικής Γλωσσολογίας http://ethnologic.blogspot.com/2009/10/blog-post_14.html).
Αυτό λοιπόν το «σπορ», που ιδιαίτερα τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα διάφοροι ερασιτέχνες επιδίδονταν μετά μανίας, δηλ. τα γλωσσολογικά «παιχνίδια εικασίας» (guessing games) με τις συγκρίσεις διαφόρων ομόηχων λέξεων από δύο ή περισσότερες γλώσσες και την εξαγωγή συμπερασμάτων για τις φυλετικές, ανθρωπολογικές, εθνολογικές και πολιτιστικές συγγένειες μεταξύ ασχέτων λαών, μόνον ως παραδοξότητες ή και γελοιότητες μπορούν να εκληφθούν στην σημερινή εποχή. Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα : Η λέξη για τον οφθαλμό στην Νεοελληνική είναι μάτι και στην Μαλαϊκή (την γλώσσα των κατοίκων της Μαλαισίας και κάποιων γειτονικών περιοχών στην ΝΑ Ασία) είναι μάτα (mata). Το ρήμα τρώγω στην αρχαία Ελληνική ήταν εσθίω, στην Γερμανική έσσεν (essen) και στην διάλεκτο του Ριφ (Rif, Δυτ. Αλγερία) της βερβερικής γλώσσας είναι esh-εςς (ςς , σσ = παχύ σίγμα), ενώ η αρχαιοελληνική λέξη αίγα (κατσίκα) έχει το αντίστοιχό της στην βερβερική διάλεκτο Σσίλα (Shilha, Μαρόκο) όπου η αίγα-κατσίκα λέγεται άγιαντ (a-yad) - βλ. σχετικά James M. Anderson: Structural Aspects of Language Change, London 1973, σελ. 69.
Τέτοιες τυχαίες ηχητικές ομοιότητες λέξεων υπάρχουν μεταξύ όλων των γλωσσών του κόσμου και παύουν να είναι τυχαίες μόνον όταν η επιστημονική έρευνα, ακολουθώντας συγκεκριμένη μεθοδολογία και αυστηρούς γλωσσολογικούς κανόνες και Νόμους, αποδείξει ότι υπάρχει γλωσσική συγγένεια ή πιστοποιήσει ότι είναι απλώς γλωσσικά δάνεια (βλ. σχετικά στα Παραρτήματα – ιε΄ Ετυμολογικά και το εξαιρετικό βιβλίο του γλωσσολόγου Βασίλη Αργυρόπουλου: Αρχαιολατρία και Γλώσσα. Από την αναμενόμενη περιέργεια ή απορία που προκαλεί η ύπαρξη ομόηχων λέξεων (μάτι-μάτα, αίγα-άγιαντ) σε δύο τελείως διαφορετικές γλώσσες μέχρι το σημείο να αρχίσει η φαντασία να καλπάζει και να εφευρίσκεις απίθανες ετυμολογίες με τις οποίες επιχειρείς να αποδείξεις π.χ. ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν αποικίσει την Ελλάδα και είναι οι πραγματικοί δημιουργοί του αρχαιοελληνικού πολιτισμού ή να φαντάζεσαι ότι λόγω των παραπάνω ομοιοτήτων η γλώσσα των Βέρβερων της ΒΔ Αφρικής προήλθε από την ελληνική ή ακόμη πιο εξωφρενικά ότι οι Βέρβεροι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, υπάρχει τεράστια απόσταση που μόνον τσαρλατάνοι, ημιμαθείς «παντογνώστες» ή ελληνέμποροι απατεώνες μπορούν να γεφυρώσουν...».
Μετά τα παραπάνω δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Θα έλεγα απλώς "Μωραίνει Κύριος...", αλλά θεωρώ ότι πιο ταιριαστό είναι το "Ου γαρ έρχεται μόνον".
ΔΕΕ
 
Πηγή: http://ethnologic.blogspot.com/2010/08/blog-post.html

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Καραγκιόζηδες


Έθνος καραγκιόζηδων


ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Η απόφαση της UΝΕSCΟ που αναγνώρισε ως Τούρκο τον Καραγκιόζη, αντί να προκαλέσει ανακούφιση, εξόργισε την επιλεκτικά ευαίσθητη Ελλάδα. Αποστερείται, λένε, έτσι η χώρα μας από μιαν άυλη φιγούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με κίνδυνο να δεχθώ και πάλι ποταμούς λάσπης, εγώ πληροφορήθηκα με ανακούφιση την απόφαση του διεθνούς αυτού πολιτιστικού οργανισμού να χρεώσει στα κουσούρια των πρώην δυναστών μας Οθωμανών και το καραγκιοζιλίκι. Γιατί εδώ και είκοσι χρόνια από τη στήλη αυτή στηλιτεύω την από μέρους των νεοελλήνων ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή του Θεάτρου Σκιών και κυρίως την ανάδειξή του σε πρότυπο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Στο «Βήμα» τής 29.12.1991, αναλύοντας την άποψή μου ότι «αυτός ο κακομούτσουνος και κακομοίρης είναι η συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή», επεσήμαινα: «Είναι πρώτα πρώτα τεμπέλης. Παριστάνει ότι δήθεν θέλει να δουλέψει και γι΄ αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα (φούρναρης, γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας κτλ., χωρίς να έχει οποιαδήποτε σχετική γνώση, με μόνη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονομήσει».
Σταθερή επιδίωξή του να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Αλλά όταν δεν αρκεί η απάτη καταφεύγει στην επόμενη εύκολη λύση, την κλοπή. Χωρίς μάλιστα να διστάζει να κατακλέβει τους κοντινούς του φίλους και συγγενείς (τον Χατζηαβάτη ή τον μπαρμπα-Γιώργο). Έτσι, εκτός από τις αρετές της φιλοπονίας και της εντιμότητας, εξευτελίζει και την υψηλή ανθρώπινη αρετή της φιλίας. Χαρακτηριστικό σύμβολο των απεχθών αυτών χαρακτηριστικών του είναι το μακρύ του χέρι. Για να κλέβει ευκολότερα αλλά και για να δέρνει. Και μάλιστα όχι κάποιους κακούς ή εχθρούς αλλά τα ίδια τα παιδιά του και τον καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Χατζηαβάτη. Ένα τέτοιο βρωμερό υποκείμενο είναι πολύ φυσικό να χαρακτηρίζεται από τη μέχρις εξευτελισμού αυτοταπείνωση έναντι των ισχυρών και τη βάρβαρη μεταχείριση των αδυνάτων. Είναι φυσικά και άδικος. Οσάκις «κονομήσουν» κάτι με τον Χατζηαβάτη, αναλαμβάνει τη μοιρασιά κατά τη γνωστή ρήση: «Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Είναι και μισογύνης. Εκείνος τεμπελιάζει ή διδάσκει τα παιδιά του πώς να τον αντιγράψουν, ενώ η Καραγκιόζαινα ουδέποτε εμφανίζεται στη σκηνή αλλά κάπου στο βάθος κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται εντολές και βρισιές από τον τεμπελχανά σύζυγό της που είναι πάντα ξάπλα κατηγορώντας την άδικη κοινωνία. Ως οικογενειάρχης δεν αρκείται στο να δίνει το κακό παράδειγμα στα παιδιά του. Τους παραδίδει καθημερινά και μαθήματα κλοπής και απάτης ως μέσου πλουτισμού χλευάζοντας την εργασία, την εντιμότητα, τα γηρατειά.
Ο Καραγκιόζης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήταν το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ΄ επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος.
Ας σημειωθεί ότι ορθώς φαίνεται πως διεκδίκησαν οι γείτονές μας την τουρκική ταυτότητά του. Στη γενέτειρά του Προύσα, στην είσοδο του μεγαλύτερου εκεί τεμένους, υπάρχει εντοιχισμένη η φιγούρα του Καραγκιόζη. Η εξήγηση που μου εδόθη από τον τούρκο ξεναγό ήταν ότι όταν ανεγείρετο το τζαμί ο Καραγκιόζης σύχναζε εκεί διηγούμενος τα ειδεχθή κατορθώματά του. Καθώς χλεύαζε την εργατικότητα των χτιστών προκαλούσε καθυστέρηση στην πρόοδο της ανοικοδόμησης. Έτσι είδε και απόειδε ο επόπτης του έργου και τον αποκεφάλισε.
Μετά τον επίσημο εκτουρκισμό του, μακάρι, απαλλασσόμενοι εμείς οι Έλληνες από την απεχθή κληρονομιά του, να πάψουμε πια να είμαστε έθνος καραγκιόζηδων. Αν δεν είναι αργά.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Οι καραγκιόζηδες


Τι σημαίνει ο Καραγκιόζης για τους σύγχρονους Ελληνες; Μια πιθανή απάντηση θα ήταν: «Βρισιά». Το «παράδοξο» είναι πως ο ίδιος λαός που χρησιμοποιεί τη λέξη «Καραγκιόζης» σαν βρισιά, μόλις βρεθεί μπροστά σε μια παράσταση Θεάτρου Σκιών αναρριγά από συγκίνηση. Αυτό συμβαίνει, γιατί το Θέατρο Σκιών και η ελληνική του εκδοχή, ο Καραγκιόζης, αποτελεί την πιο αγνή έκφραση του λαϊκού πολιτισμού...

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" Κυριακή 3 Ιούνη 2001

Επιτέλους!!! Ξεφορτωθήκαμε τον Καραγκιόζη


Συγχαρητήρια στους Τούρκους για το απόκτημά τους. Να το χαίρονται.
Μεγαλύτερο κακό στον ελληνισμό από τους ίδιους τους Έλληνες ποτέ και κανένας ξένος δεν έχει καταφέρει να κάνει. Πήραν οι Τούρκοι τον "Καραγκιόζη" και βρέθηκαν Έλληνες να τσαντιστούν και να βγουν να φωνάζουν, διεκδικώντας το δίκιο τους. Αντί να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί, που βρέθηκε κάποιος αφελής να πάρει αυτήν τη "λέρα" από πάνω μας, καθόμαστε και διαμαρτυρόμαστε. Με την Τουρκία έπρεπε να έχουμε διαφορές για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σήμερα διαφωνούμε. Θα έπρεπε να προσπαθεί ο ένας να φορτώσει στον άλλο τον Καραγκιόζη, όπως συμβαίνει με τον κάθε "μουντζούρη". "Μουντζούρης" είναι ο Καραγκιόζης. Ένας κόπρος. Ένα πραγματικό παράσιτο της ζωής και της κοινωνίας. Ένα πραγματικό βδέλυγμα. Ένα θλιβερό ανθρωποειδές, που αποτελεί ντροπή για έναν λαό να υπάρχει στην παράδοσή του. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο λαός είναι ο ελληνικός. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο Καραγκιόζης θα πρέπει να είναι "συγκάτοικος" σε μια παράδοση με ήρωες όπως ο Αχιλλέας ή ο Οδυσσέας. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε σε ένα θέμα, στο οποίο έχουμε εκατό τοις εκατό άδικο και μάλιστα εμφανιζόμαστε τόσο γελοίοι, που με τις πρακτικές μας νομιμοποιούμε τις πρακτικές των εχθρών μας.
Με τις βλακώδεις και ανεξήγητες συμπεριφορές μας απειλούμε τα πραγματικά μας δίκια. Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Διεκδικώντας αδίκως ξένες πνευματικές κληρονομιές, νομιμοποιούμε αυτούς, που κάνουν τα ίδια εις βάρος μας. Οι ίδιοι οι Έλληνες, οι οποίοι γελάνε με τους σλαβόφωνους Σκοπιανούς, όταν αυτοί διεκδικούν τον Φίλιππο ή τον Αλέξανδρο —των οποίων τα ονόματα δεν τα κατανοούν στη γλώσσα τους— έρχονται και τους μιμούνται στο θέμα του Καραγκιόζη. Ό,τι σχέση έχει η λέξη Φίλιππος με τους Σλάβους, άλλη τόση σχέση έχει η λέξη Καραγκιόζης με τους Έλληνες. "Φωνάζει" από μακριά ..."Καραγκιόζης" …Είναι τούρκικη λέξη …Δεν είναι ούτε Τηλέμαχος ούτε Αριστοτέλης ούτε Νικηφόρος ούτε Φιλοποίμην. Ανήκει στην οθωμανική παράδοση και όχι στην ελληνική. Ανήκει σ' αυτούς που τον "γέννησαν" και τον "βάπτισαν" με όνομα που ανήκε στη γλώσσα τους.

"Ο Καραγκιόζης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας"…
θα μπορούσε να πει o ...Βεληγκέκας. Δυστυχώς όμως αυτό το είπε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Γραικίας Γρηγόρης Δελαβέκουρας.!!! Ο εκπρόσωπος του ίδιου υπουργείου, το οποίο μάχεται για να "κρατήσει" τον Καραγκιόζη, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα —όπως δείχνουν τα πράγματα— να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου, το οποίο δεν έδειξε τα ίδια αντανακλαστικά τώρα που οι Τούρκοι απειλούν να μας πάρουν το Καστελόριζο ή το μισό Αιγαίο. Τον Καραγκιόζη να μην μας πάρουν. Αυτό μόνον τους νοιάζει. Τον "πατέρα" τους να μην χάσουν και να μην μείνουν "ορφανά" τα "Κολλητήρια" …εκεί στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Αυτά σ' ό,τι αφορά το τυπικό μέρος του "ήρωα" των σκιών. Στο ουσιαστικό μέρος τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τον Καραγκιόζη οι Έλληνες όχι απλά έπρεπε να τον αποφεύγουν όπως έναν "μουντζούρη", αλλά στην κυριολεξία να τον μισούν. Γιατί; Γιατί ο Καραγκιόζης τούς αλλοίωσε τα ελληνικά τους χαρακτηριστικά. Ο Καραγκιόζης είναι ο "πατέρας" του αιώνιου Ραγιά. Του υποταγμένου, κουτοπόνηρου και βρωμερού Ραγιά. Συνεπώς είναι και ο "πατέρας" του άθλιου σημερινού νεοέλληνα της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αθλιότητας. Γι' αυτόν τον λόγο "κατασκευάστηκε" από την οθωμανική αυτοκρατορία. "Κατασκευάστηκε", για να διαβρώνει ανθρώπινες ψυχές. "Κατασκευάστηκε", για ν' αποθαρρύνει τους ανθρώπους να γίνονται ισχυροί πολίτες και να τους μετατρέπει σε κουτοπόνηρους και πειθήνιους υπηκόους. Η επιβίωση του Καραγκιόζη στη σύγχρονη ελληνική παράδοση ήταν αυτή, η οποία διαιώνισε τους Ραγιάδες της οθωμανικής αυτοκρατορίας και στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ο Καραγκιόζης έκανε μεγάλη ζημιά στον σύγχρονο ελληνισμό. Εξαιτίας του δεν έγινε η Ελλάδα ποτέ ένα σύγχρονο κράτος. Εξαιτίας του μεταφέρθηκε η "παθογένεια" της οθωμανικής αυτοκρατορίας στο ελληνικό εθνικό κράτος. Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα και οι μηχανισμοί παραγωγής προτύπων.
Το κάθε κοινωνικό σύστημα λειτουργεί με τον τρόπο που επιβάλει η πολιτισμική του επιλογή. Με βάση αυτήν την επιλογή —και άρα με βάση τις "απόψεις" του— διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του. Εξαιτίας των αναγκών της διαπαιδαγώγησης παράγει τα επιθυμητά γι' αυτό πρότυπα. Με τα πρότυπα σου "λέει" από μικρό παιδί τι ακριβώς θέλει από εσένα να κάνεις όταν θα ενηλικιωθείς. Σου εξηγεί τι θεωρεί σωστό και τι λάθος. Σου εξηγεί τι ανέχεται και τι όχι.
Η αρχαία ελληνική κοινωνία δεν ήταν τυχαίο που μεγαλούργησε. Δεν ήταν τυχαίο που νίκησε όλους τους μεγάλους τυράννους. Δεν ήταν τυχαίο που έστησε Θερμοπύλες για να τους σταματήσει και τους νίκησε σε Μαραθώνες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σ' αυτόν τον κόσμο. Από τύχη κανένας δεν βρέθηκε ψηλά στον Όλυμπο. Πρέπει να ξεκινήσεις "σκαρφάλωμα" μιας ολόκληρης ζωής, για να βρεθείς εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοινωνίες. Καμία δεν διέπρεψε επειδή έτσι "έτυχε". Οι κοινωνίες αποφασίζουν μόνες τους για τους στόχους τους και στη συνέχεια "παράγουν" τους πολίτες που επιθυμούν, για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν διάσημη και λαμπερή, γιατί ήταν φιλόδοξη. Αναγκαστικά λοιπόν φιλόδοξους πολίτες "παρήγαγε". Τέτοια πρότυπα έδινε στα παιδιά της.
Όταν μια κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της με ήρωα τον Αχιλλέα, ελληνική θα γίνει. Γιατί; Γιατί θα τα κάνει όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να σκέφτονται όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να επιθυμούν και να εχθρεύονται τα ίδια πράγματα μ' αυτόν. Τι ήταν ο Αχιλλέας; Ένας ισχυρός άνθρωπος. Ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, ο οποίος αγωνιζόταν για τη δόξα μέχρι θανάτου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για έναν κοινό στόχο. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για τον φίλο του και άρα και για τον συνάνθρωπό του. Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν θα δίσταζε να σηκώσει το ξίφος του ακόμα και απέναντι στην ίδια την εξουσία, αν θεωρούσε ότι αδικούνταν από αυτήν. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στεκόταν πάντα "όρθιος" σε όλες τις περιστάσεις. Ένας άνθρωπος, ο οποίος, ως "όρθιος", δικαιούνταν να είναι πανέμορφος και ρωμαλέος ως θεός.
Αυτά τα παιδιά αυτής της κοινωνίας είναι που έστησαν τις Θερμοπύλες και έχτισαν τους Παρθενώνες. Αυτοί ανακάλυψαν τη Δημοκρατία και αυτοί θεμελίωσαν τις επιστήμες. Γιατί; Γιατί ο καθένας από αυτούς σκεφτόταν σαν τον Αχιλλέα και έδινε τη μάχη του στον όποιο τομέα και αν δραστηριοποιούνταν. "Τρωικός Πόλεμος" δεν υπάρχει μόνον στο στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχει και στην επιστήμη. Υπάρχει και στην οικονομία. Υπάρχει και στην κοινωνική λειτουργία. Όπου υπάρχει τέτοιος "πόλεμος", ευδοκιμούν και δοξάζονται οι "Αχιλλείς". Άνθρωπος, ο οποίος μεγάλωσε με πρότυπο τον Αχιλλέα, θα σταθεί "όρθιος" ως άνθρωπος όπου κι αν τον τοποθετήσεις. Όποια κι αν είναι η ιδιότητά του. Είτε είναι στρατιώτης είτε επιστήμονας είτε υπάλληλος είτε εργάτης, πάντα θα στέκεται "όρθιος". Θα κάνει το καθήκον του ή θα εκτελέσει την εργασία του στο ακέραιο, για να μην σου δώσει το δικαίωμα να τον κατηγορήσεις. Θα υπερασπιστεί αυτό το οποίο θεωρεί δίκαιο και θα πολεμήσει αυτό το οποίο θεωρεί άδικο …
Μέχρι θανάτου …καί στις δύο περιπτώσεις. Αυτός είναι ο ελληνισμός και αυτά είναι τα θεμέλιά του.
Σε μια άλλη χρονική περίοδο και υπό άλλες συνθήκες λειτούργησε η οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή η αυτοκρατορία είχε έναν πολύ απλό τρόπο λειτουργίας. Δεν είχε ανώτερους στόχους, όπως η ελληνική. Δεν ήταν μικρή κοινωνία, η οποία θα έδινε τη μάχη της επιβίωσης, όπως η ελληνική. Ήταν μια τεράστια κοινωνία και δεν κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, ώστε να εκπαιδεύσει τους πολίτες της στην αυτοθυσία. Είχε μια οργανωμένη τάξη ισχυρών, οι οποίοι περισσότερο φοβούνταν την εσωτερική αντίδραση παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι κυρίαρχοι Αγάδες φοβούνταν τους φτωχούς δουλοπάροικους και φρόντιζαν για την άμυνά τους. Πώς; Με τη μέθοδο των προτύπων. Κατασκεύασαν τα πρότυπα που τους βόλευαν και τα έδωσαν στην "πλέμπα". Κατασκεύασαν τα πρότυπα και τα έδωσαν στους φτωχούς για μαζική "κατανάλωση". Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη. Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη, για να έχουν Καραγκιόζηδες απέναντί τους. Τι σου "έλεγε" η αυτοκρατορία μέσω αυτού του προτύπου της; Εφόσον πεινάς, μην αντιδράς βίαια. Μην αμφισβητείς το σύστημα. Μην θυσιάζεσαι για τις απόψεις σου, γιατί δεν αξίζει και θα είσαι κορόιδο αν το κάνεις. Μην καλλιεργείς φιλίες, γιατί κοστίζουν και σου κάνουν ζημιά. Κάνε τα πάντα για να επιβιώσεις. Αυτός, ο οποίος επιβιώνει, χωρίς να δουλεύει, είναι ο "μάγκας". Αυτός είναι ο "πετυχημένος". Όλοι οι άλλοι είναι "θύματα". "Θύματα" είναι τόσο αυτοί, οι οποίοι αδυνατούν να επιβιώσουν όσο κι αυτοί που θυσιάζονται για πράγματα, τα οποία δεν μετρούνται σε μπριζόλες, κεφτέδες και μαρούλια. Οι "επιτυχόντες" είναι πάντα οι "μάγκες". Αυτοί πάντα θα έχουν καλές σχέσεις με τους Αγάδες. Οι "επιτυχόντες", που, χάρη στους Αγάδες, θα γευτούν ακόμα πιο εύκολη "επιτυχία".
Αυτή ήταν η "γραμμή", που περνούσαν στον λαό με τον Καραγκιόζη. Κάνε απατεωνιές, αλλά φρόντισε να μην σε πιάσουν. Πλήρωνε μπαξίσι, για να κάνεις τη δουλειά σου, ακόμα κι αν αυτή η δουλειά είναι παράνομη. Παίρνε μπαξίσι για να κάνεις το καθήκον σου, ακόμα κι αν αυτό είναι παράνομο. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά, όταν έρθεις απέναντι στην εξουσία, να υποταχθείς, γιατί αυτό είναι το "παιχνίδι". Βρες κουτσούς, χαζούς και κουλούς και ξεγέλασέ τους. Μόνον τον Αγά μην προσπαθείς να ξεγελάσεις, γιατί θα τιμωρηθείς. Τον Αγά θα τον "γλείφεις". Τον Αγά θα τον προσκυνάς. Τον Αγά θα τον βοηθάς, χαφιεδίζοντας όλους τους άλλους. Στόχος; "Να φάαααμε, να πιούυυυμε …και νηστικοί να κοιμηθούμε, να-ούμε".
Αυτός ήταν ο υπέρτατος στόχος του Καραγκιόζη. Να φάει και να πιεί πάση θυσία. Κανένας άλλος ανώτερος στόχος. Για καμία δόξα δεν αγωνίζεται. Για κανένα κοινωνικό δίκαιο. Για κανέναν κοινό αγώνα δεν θυσιάζεται. Δεν έχει φίλους παρά μόνον ευκαιριακούς συμμάχους σε μια σκληρή "σκυλομαχία" για το πιάτο της ημέρας. Η οικογένειά του δεν είναι μια πραγματική οικογένεια, παρά μια συμμορία συγγενών, που αγωνίζονται για το πιάτο της ημέρας. Ο Καραγκιόζης δεν στέκεται ποτέ όρθιος. Παίρνει το σχήμα που θέλει ο Αγάς. Δεν είναι πανέμορφος σαν τον Αχιλλέα, αλλά πανάσχημος, γιατί η ομορφιά γοητεύει τους ανθρώπους και αυτό απειλεί την εξουσία του Αγά. Δεν είναι ρωμαλέος σαν τον Αχιλλέα, αλλά καμπούρης, γιατί ο Αγάς θέλει να "στρέψει" τους πάντες μακριά από κάθε σκέψη σύγκρουσης.
Η επιλογή του σωματότυπου του Καραγκιόζη δεν είναι τυχαία. Μόνον οι πλούσιοι και οι ισχυροί είναι όμορφοι και ρωμαλέοι και γι' αυτό πρέπει να τους φοβούνται οι φτωχοί. Οι φτωχοί είναι καμπούρηδες, κοντοί και άσχημοι. Οι φτωχοί είναι σαν τον βρομιάρη Καραγκιόζη και τα παιδιά του. Ζέχνουν από τη βρόμα, εφόσον, μόλις κατορθώσουν να φάνε με τις πιο απίθανε γυφτιές και απατεωνιές, θα κρυφτούν, είτε στα κεραμίδια είτε στους βόθρους, για να μην τους βρουν αυτοί τους οποίους ξεγέλασαν.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο Καραγκιόζης θέλει να δείχνει στα παιδιά των δουλοπάροικων Ραγιάδων πώς τα αντιλαμβάνεται το οθωμανικό σύστημα. Ο Καραγκιόζης είναι ένα κατασκευασμένο "θολό" είδωλο, για να βλέπουν οι φτωχοί την εικόνα τους όπως βολεύει το σύστημα και όχι όπως πραγματικά είναι. Γι' αυτόν τον λόγο είναι δύσμορφος και σχεδόν σακάτης. Δείχνει "φωναχτά" όχι μόνον ότι δεν θέλει ν' αγωνίζεται, αλλά και ότι δεν μπορεί ν' αγωνιστεί. Δείχνει ότι "συμφέρει" τους φτωχούς, που δήθεν είναι όμοιοί του, να τον μιμηθούν, για να "επιβιώσουν" στην καραγκιόζικη "ζούλα".
Αυτόν τον Καραγκιόζη έσπευσαν να υπερασπιστούν κάποιοι Έλληνες, που σήμερα διαμαρτύρονται. Ανήκει στην παράδοσή μας λένε. Τα παιδιά τους, δηλαδή, με τον Καραγκιόζη σαν πρότυπο θέλουν να τα μεγαλώσουν; Θέλουν να τα κάνουν δειλούς, πονηρούς και διεφθαρμένους Ραγιάδες σαν κι αυτόν; Δεν θέλουν να τα κάνουν Έλληνες; Δεν θέλουν να τα κάνουν σαν τον Αχιλλέα; Δεν τα θέλουν όμορφα, ελεύθερα και ρωμαλέα; Τα θέλουν άσχημα, υποταγμένα και καμπούρικα; Τι ακριβώς υπερασπίζονται τόσο αυτοί οι αφελείς όσο και το υπουργείο των εξωτερικών; Δεν βλέπουν ότι τον Καραγκιόζη "πληρώνουμε" ως λαός ακόμα και σήμερα;
"Παιδιά" του Καραγκιόζη είναι όλοι αυτοί, που σήμερα μας βασανίζουν. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν αυτοί, που σήμερα μας κυβερνούν. Αυτοί, που τους βάλαμε στον ΟΤΕ να τον διευθύνουν και αυτοί για λίγο "μπαξίσι" τον παρέδωσαν στη Deutsche Telekom. Αυτοί, που τους ψηφίσαμε για να μας κυβερνήσουν και αυτοί το εξέλαβαν σαν ευκαιρία να βολέψουν στο δημόσιο μέχρι και τους σκύλους τους. Αυτοί, που πήγαν στο Πανεπιστήμιο και για να περάσουν ένα μάθημα χωρίς να διαβάσουν ή να διοριστούν σε μια θέση, κολλούσαν αφίσες για το ΚΚΕ. Αυτοί, οι οποίοι παρακαλάνε τον "Αγά" να τους καλέσει σε μια συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, για να γίνουν κάποια μέρα υπουργοί. Αυτοί, οι οποίοι χαφιεδίζουν τους Έλληνες συνταξιούχους στον Στρός Καν του ΔΝΤ. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν οι "ήρωες" των κοινωνικών αγώνων, που, …"άμα λάχει", αναλαμβάνουν να ηγηθούν και του "αγώνα" του Παναθηναϊκού.
Αυτόν τον "ήρωα" πήραν οι Τούρκοι …Να τον χαίρονται. Εμείς απλά θα τον ξεπροβοδίσουμε.
Αϊ στο διάολο ρε Καραγκιόζη …και ακόμα παραπέρα. Μαζί σου πάρε και το Κολλητήρι και όλα τα αδέρφια του. Όλους όσους αυτήν τη στιγμή κυβερνάνε και λεηλατούνε την Ελλάδα. Δικά σου παιδιά είναι. Ραγιάδες με την αυθεντική καταγωγή. Άσχημοι, καμπούρηδες και για λίγα "γρόσια" δωσίλογοι προδότες. Γλείφτες των "Αγάδων" της Νέας Τάξης. Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Ντορούλες και το κακό συναπάντημα. Αυτούς γιατί μας τους άφησαν οι Τούρκοι; Δεν γίνεται η Unesco να τους πάρει κι αυτούς; Μήπως να πιέζαμε λίγο για τον Καρατζαφέρη; Μήπως για την Παπαρήγα ή τον Τσιπροκολλητήρη;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Πηγή: http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/07/blog-post_15.html

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Ισραήλ-Τουρκία


Εβραίοι-Οθωμανοί


Τoυ Μάριου Ευρυβιάδη
Εφημ. ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Κύπρου

Την περίοδο αυτή στις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας και κατ’ επέκταση στις σχέσεις Τουρκο-οθωμανών και Εβραίων, καταγράφεται μια πραγματικά ιστορική εξέλιξη που αφορά άμεσα στην Κύπρο και στον Ελληνισμό ευρύτερα. Πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε το Ισραήλ ούτε το τουρκικό κράτος. Είναι οι Εβραίοι της διασποράς και κυρίως οι Αμερικανο-Εβραίοι. Και επιπρόσθετα όχι οι Αμερικανο-Εβραίοι ως προέκταση του Ισραήλ που λειτουργούν ως οργανωμένο σύνολο και που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο μιας «πολιτικής γραμμής» που εκπορεύεται από το Ισραήλ. Αυτό που καταγράφεται σε βιβλία, σε εφημερίδες, σε blogs του διαδικτύου, σε αντιδράσεις αναγνωστών σε σχόλια και αναλύσεις (το γνωστό talkback στο διαδίκτυο) είναι μια επανάσταση/αντίδραση εναντίον της σημερινής Τουρκίας και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία δεν προέρχεται από κάποιο συντονιστικό όργανο ή κέντρο, αλλά από πρόσωπα που λειτουργούν αυτεπάγγελτα και μ’ ένα ζηλευτό επαγγελματισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντίθετα καταγράφεται μια πλημμυρίδα αντιδράσεων, η οποία ευτυχώς για εμάς, δεν περιορίζεται σε αυθορμητισμούς και φωνασκίες. Υπάρχουν και αυτά, βέβαια.
Η αντίδραση που θέλω να αναδείξω και να καταγράψω είναι η σοβαρή, η επαγγελματική. Αυτή που μας πάει πίσω στις πηγές και στις καταβολές. Είναι αυτή που λέει «φτάνει πια» με το μύθο και τα παραμύθια περί της «ανοχής», της «φιλοξενίας» και της «μεγαλοψυχίας» των Τουρκο-οθωμανών έναντι των Εβραίων ως μειονότητας στην οθωμανική και σύγχρονη Τουρκία. «Φτάνει πια», δηλαδή, στον εργολαβικό εξαγνισμό της οθωμανικής και σύγχρονης Τουρκίας, που για πεντακόσια τόσα χρόνια Εβραίοι ιστορικοί και διανοούμενοι επιχειρούσαν, εν γνώσει τους, την παραποίηση και αλλοίωση ιστορικών γεγονότων, αλλά κυρίως, και πιο αποτελεσματικά, αποσιωπούσαν γεγονότα και πράγματα. Το επίσημο εβραϊκό κράτος, παραμένει συνεχιστής αυτού του μύθου. Σκοπός και στόχος όλων αυτών ήταν εξευμενίσουν τον Σουλτάνο και το ληστρικό του περιβάλλον ώστε να επιδεικνύεται περισσότερη «επιείκεια» έναντι των Εβραίων υπηκόων. Επεδίωκαν δηλαδή να μην σφάζονται, να μην ληστεύονται και να μην εξανδραποδίζονται, με τους ίδιους ρυθμούς με τους οποίους οι Οθωμανοί λειτουργούσαν ενάντια στους χριστιανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας, και μετά το 1923 της κεμαλικής Τουρκίας. Ο μεγαλύτερος πολιτικός μύθος που οικοδομήθηκε και πάνω στον οποίο θεμελιώνεται όλη η σύγχρονη τουρκική προπαγάνδα και η δυτική εικόνα της οθωμανικής και σύγχρονης Τουρκίας ως χώρου «ανοχής», «πολιτισμού» και «πολυπολιτισμικότητας», υπήρξε αυτός της φιλοξενίας που δήθεν προσφέρθηκε στους καταδιωκόμενους από τον καθολικισμό Εβραίους της Ισπανίας και της Πορτογαλίας από τον Σουλτάνο Μπεϊγιαζίτ ΙΙ το 1492. Τότε περίπου 17.000 Εβραίοι μετανάστευσαν στην οθωμανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, πολλοί περισσότεροι μετανάστευσαν και στην Αγγλία και στη Γαλλία, για παράδειγμα, όπου δεν τους έσφαζαν κάθε λίγο και λιγάκι όπως στην πραγματικότητα συνέβαινε στην οθωμανική αυτοκρατορία. Όλοι γνωρίζουμε τον Βρετανό πρωθυπουργό Disraeli για παράδειγμα (που πήρε την Κύπρο από τους Οθωμανούς το 1878) για να μην μιλήσουμε για την πρόοδο, την ευημερία και το ειδικό πολιτικό βάρος που έχουν οι άνθρωποι αυτοί στις δυτικές κοινωνίες όπου είναι ευυπόληπτοι πολίτες και πολιτικοί.
Οι σύγχρονοι Αμερικανο-εβραίοι ιστορικοί και ερευνητές έχουν αποδομήσει ολοσχερώς το μύθο της οθωμανικής μεγαλοψυχίας και ανοχής έναντι των Εβραίων της οθωμανικής αυτοκρατορίας αναδεικνύοντας, για παράδειγμα, τις πηγές που παραποιήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν, ποιοι το έπραξαν και για ποιους λόγους. Ο Joseph Ηacker, για παράδειγμα τεκμηριώνει πως ο Ταλμουδιστής Εliah Κapsali (εκ Κρήτης ορμώμενος) «εξάγνισε» τους Οθωμανούς και τα εγκλήματά τους κατά των Εβραίων. Και πριν από τον Κapsali υπήρξαν και πολλοί άλλοι. Κατά τους σύγχρονους Αμερικανο-εβραίους ερευνητές, ό,τι υπέστησαν οι μη χριστιανικοί πληθυσμοί στην οθωμανική και σύγχρονη Τουρκία το υπέστησαν και οι Εβραίοι. Και εάν αυτοί στάθηκαν λίγο πιο τυχεροί και γλύτωσαν από την γενοκτονική μανία των Νεότουρκων, αυτό υπήρξε αποτέλεσμα της στήριξης που τους παρείχαν οι Αμερικανοί, κυρίως, αλλά και οι Γερμανοί (ναι, οι Γερμανοί) στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα οι Αρμένιοι και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, δεν έχουν τέτοια τύχη.
Το ευτύχημα για εμάς είναι ότι μια καινούρια αντίληψη για τους Τουρκο-οθωμανούς αρχίζει να εδραιώνεται και να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα με αιχμή του δόρατος τους απογόνους αυτών που αρχικά αλλοίωσαν και αποσιώπησαν ιστορικά γεγονότα. Το δυστύχημα ωστόσο για εμάς, είναι ότι οι δικοί μας ετερόφωτοι ιστορικοί και διανοούμενοι παραμένουν προσηλωμένοι σε ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιστορικές θεωρήσεις και συνεχίζουν, επιλεκτικά, να προσαρμόζουν τα πράγματα στις ιδεοληπτικές τους κοσμοθεωρήσεις. Καταλήγουν έτσι στην ελληνοποίηση της τουρκικής προπαγάνδας και την αποδοχή της τουρκο-οθωμανικής ιστορικής θεώρησης που είναι αναγκαία συνθήκη για τους οδοιπόρους προς τα Σούσα.

Υ.Γ:
Για όσους ενδιαφέρονται να πάνε πίσω στις πρωτογενείς πηγές αναφορικά με τις σχέσεις Εβραίων, Τουρκο-οθωμανών και μουσουλμάνων, παραπέμπω στις δυο πρόσφατες μελέτες που επιμελείται ο Αndrew Βostom με εισαγωγή του Ιbn Warrak “Τhe Legacy of Ιslamic Αnti-Semitism (2008)” και “Τhe Legacy of Jihad” (2005). Μια επίσης παλαιότερη αλλά εξαιρετικά σημαντική ιστορική μελέτη είναι της Βat Υe’ Οr, “Τhe Decline of Εastern Christianity Under Ιslam: From Jihad to Dhimmitude”.
Καταξιωμένοι Έλληνες μελετητές και ιστορικοί έχουν και αυτοί τεκμηριώσει τέτοια γεγονότα αλλά οι ετερόφωτοι ταγοί μας μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια, τους απορρίπτουν ως προκατειλημμένους κατά του «οθωμανικού μεγαλείου» και των μουσουλμάνων γενικότερα.

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/07/blog-post_15.html

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Η χαμένη τέχνη της γραφής


Ένα εξαιρετικό κείμενο του γνωστού Ιταλού διανοητή Ουμπέρτο Έκο (Umberto Εco), προσαρμοσμένο στην ελληνική γλώσσα και παραδείγματα, που θεωρώ ότι πρέπει να μας βάλει να σκεφτούμε κάποια πράγματα που θυσιάσαμε "ελαφρά τη καρδία" στον βωμό ενός κάποιου "εκσυγχρονισμού".
ΔΕΕ

Η χαμένη τέχνη της γραφής

Τα παιδιά δεν ξέρουν πια να γράφουν με το χέρι, παρά μόνο να πληκτρολογούν στον υπολογιστή

Προσφάτως δυο ιταλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ένα άρθρο τριών σελίδων- τυπωμένο, δυστυχώς- για την παρακμή της ιδιόχειρης γραφής. Είναι πλέον γνωστό: με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (όταν τους χρησιμοποιούν) και τα SΜS τα παιδιά μας δεν ξέρουν πια να γράφουν χειρόγραφα, παρά μόνο με δυσκολία και στα κεφαλαία. Σε μια συνέντευξη μια δασκάλα λέει επίσης ότι κάνουν πολλά λάθη στην ορθογραφία, αυτό όμως μου φαίνεται ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό πρόβλημα. Οι γιατροί ξέρουν ορθογραφία, αλλά γράφουν άσχημα, ενώ μπορεί κάποιος να είναι διπλωματούχος καλλιγράφος και να μην ξέρει αν πρέπει να γράψει «μύνημα» ή «μήνυμα». Εγώ βεβαίως γνωρίζω παιδιά τα οποία γράφουν με το χέρι και με αρκετά καλά γράμματα. Το άρθρο όμως μιλάει για το 50% των παιδιών στην Ιταλία- και επομένως φαίνεται ότι από κάποια εύνοια της τύχης εγώ συγχρωτίζομαι με το υπόλοιπο 50% (το ίδιο άλλωστε μου συμβαίνει και στην πολιτική).
Το θέμα είναι ότι η τραγωδία αυτή ξεκίνησε πολύ πριν από την έλευση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του κινητού τηλεφώνου. Οι γονείς μου έγραφαν με έναν γραφικό χαρακτήρα λίγο πλαγιαστό (έχοντας το φύλλο του χαρτιού λοξά) και το κάθε γράμμα ήταν, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα, ένα μικρό έργο τέχνης. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε η άποψη- η οποία μάλλον διαδιδόταν απ’όσους είχαν κακό γραφικό χαρακτήρα, ότι η καλλιγραφία είναι η τέχνη των ανόητων. Είναι επίσης προφανές ότι το να είναι κανείς καλλιγράφος δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι πολύ έξυπνος. Ήταν όμως ευχάριστο να διαβάζεις ένα μπιλιέτο ή ένα έγγραφο γραμμένο όπως πρέπει (ή όπως έπρεπε). Ακόμη και η δική μου γενιά διδάχθηκε να γράφει καλά και τους πρώτους μήνες της Α΄ Δημοτικού μαθαίναμε πώς να κάνουμε μονοκοντυλιά. Η άσκηση αυτή θεωρήθηκε αργότερα ανόητη και καταπιεστική, παρ΄ όλα αυτά μάς μάθαινε να κρατάμε σταθερό τον καρπό ώστε να μπορούμε να σχηματίζουμε, με τα πενάκια, γράμματα στρογγυλεμένα και παχουλά από τη μία μεριά και λεπτά από την άλλη. Εντάξει, όχι πάντα, γιατί η μελάνη του μελανοδοχείου, με την οποία λερώναμε τα θρανία, τα τετράδια, τα δάχτυλα και τα ρούχα μας, σχημάτιζε συχνά κόμπους που κολλούσαν στην πένα και απαιτούσαν δέκα ολόκληρα λεπτά επίπονων και ρυπαρών προσπαθειών για να καθαρίσουν.
Η κρίση ξεκίνησε μετά τον πόλεμο, με την έλευση του στυλό διαρκείας. Τα πρώτα στυλό προκαλούσαν και αυτά πολλούς λεκέδες και αν, αμέσως αφού γράφατε, περνούσατε το δάχτυλο επάνω από τις τελευταίες λέξεις, σίγουρα θα γινόταν μουντζούρα. Ετσι χάθηκε η επιθυμία τού να γράφει κανείς καλά. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και όταν ήταν καθαρό, το γράψιμο με το στυλό δεν είχε πια ψυχή, στυλ και προσωπικότητα.
Γιατί θα πρέπει να λυπόμαστε για την εξαφάνιση της καλλιγραφίας; Η δυνατότητα του να γράφει κανείς καλά και γρήγορα στο πληκτρολόγιο ενθαρρύνει τη γρήγορη σκέψη, ενώ επιπλέον (αν και όχι πάντα) ο ορθογράφος υπογραμμίζει με κόκκινο τα λάθη. Και αν η χρήση του κινητού τηλεφώνου κάνει τις νεότερες γενιές να γράφουν «τ κνς;» αντί για «τι κάνεις;», ας μην ξεχνάμε ότι οι πρόγονοί μας θα έφριτταν αν έβλεπαν ότι εμείς γράφουμε «ορισμένα» αντί για «ωρισμένα» ή «να παίξει» αντί «να παίξη», ενώ οι μεσαιωνικοί θεολόγοι έγραφαν «respondeo dicendum quod», κάτι το οποίο θα έκανε τον Κικέρωνα να χλωμιάσει από αγανάκτηση.
Είναι γεγονός ότι η τέχνη της ιδιόχειρης γραφής μάς διδάσκει να ελέγχουμε το χέρι μας και ενισχύει τον συντονισμό του χεριού και του ματιού. Το άρθρο των τριών σελίδων υπενθύμιζε ότι το γράψιμο με το χέρι μάς υποχρεώνει να συνθέσουμε νοητικά τη φράση στο μυαλό μας προτού τη γράψουμε. Σε κάθε περίπτωση, το γράψιμο με το χέρι, με την αντίσταση της πένας και του χαρτιού, επιβάλλει έναν πιο αργό ρυθμό που ευνοεί τη σκέψη. Πολλοί συγγραφείς, ακόμη και αν έχουν συνηθίσει να γράφουν στον υπολογιστή, γνωρίζουν καλά ότι μερικές φορές θα ήθελαν να μπορούσαν να χαράξουν τα κείμενά τους σε δέλτους από πηλό, όπως οι Σουμέριοι, για να μπορούν να σκέφτονται με την ησυχία τους.
Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά θα γράφουν όλο και περισσότερο σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα. Παρ’ όλα αυτά η ανθρωπότητα έχει μάθει να ανακαλύπτει εκ νέου ως σπορ ή ως αισθητική ευχαρίστηση πολλά πράγματα που ο πολιτισμός έχει εξοστρακίσει ως μη αναγκαία. Δεν είμαστε πια αναγκασμένοι να ταξιδεύουμε με άλογο, κάποιοι όμως κάνουν μαθήματα ιππασίας. Τα μηχανοκίνητα σκάφη υπάρχουν εδώ και καιρό, πάρα πολλοί όμως κάνουν με πάθος ιστιοπλοΐα όπως οι Φοίνικες πριν από 3.000 χρόνια. Υπάρχουν τούνελ και σιδηρόδρομοι, όμως πολλοί απολαμβάνουν την πεζοπορία ή την ορειβασία στα περάσματα των Άλπεων. Ακόμη και στην εποχή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πολλοί συλλέγουν γραμματόσημα. Πολεμάμε με Καλάσνικοφ, διοργανώνουμε όμως ειρηνικά τουρνουά ξιφασκίας.
Θα ήταν καλό αν οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους σε σχολές όπου θα έπαιρναν μαθήματα καλλιγραφίας συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς και τουρνουά, όχι μόνο για να τα εκπαιδεύσουν στο ωραίο, αλλά και για την ψυχοκινητική ευεξία τους. Σχολές του είδους υπάρχουν ακόμη σε πολλές χώρες. Για κάποιον δε ο οποίος δεν έχει σταθερή δουλειά, αλλά έχει σταθερό χέρι, η διδασκαλία αυτής της τέχνης θα μπορούσε να αποβεί προσοδοφόρα.

© 2009 Umberto Εco/L΄Εspresso



Πηγή: http://ethnologic.blogspot.com/2010/06/blog-post_23.html

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Η χαμένη τιμή των Ελλήνων

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" Κυριακή 6 Ιουνίου 2010)
Γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός


Ο Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων. Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της "κακοδαιμονίας" μας σε κάποιο επιμέρους συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λ.π) το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σ΄ένα πιο θετικό μέλλον.
Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ότι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπήκε στο στόχαστρο του "εκσυγχρονιστικού" λόγου. Το στοίχημα ήταν οι έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να... προοδεύσουν. Η πρόοδος, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος. Η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού. Από την αρχή της διακυβέρνησης Σημίτη ως σήμερα η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση. Το μεσοδιάστημα της κυβέρνησης των συντηρητικών δεν άλλαξε τίποτα στη ροή αυτή των πραγμάτων.Μάλιστα συνέτεινε, μπορεί να πεί κανείς, στην απρόσκοπτη λειτουργία του σχεδιασμού αποδόμησης του έθνους με το να δεσμεύσει ένα πατριωτικό δυναμικό το οποίο, χωρίς τη χειραγώγηση των συντηρητικών, θα μπορούσε να είχε απειλήσει τους ανθελληνικούς σχεδιασμούς.
Έτσι π.χ η εκδηλωθείσα αντίσταση του λαού στην παραποίηση της ιστορίας στα νέα σχολικά βιβλία των ετών 2006-2007 έσβησε πρόωρα μόλις η κυβέρνηση έκανε τον απλό ελιγμό να αποσύρει ένα και μόνο βιβλίο (απο τις εκατοντάδες) από την κυκλοφορία και την αρμόδιο υπουργό απο την υπηρεσία.
Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας, την παιδεία και την δημογραφία.
Με άκρα μυστικότητα επετεύχθη η
• αλλαγή των περιεχομένων της σχολικής παιδείας και η
• ιδεολογική μετατόπιση της κατεστημένης ακαδημαϊκής και πολιτικής νομενκλατούρας με τους συμπληρωματικούς στόχους να
• αμφισβητηθεί η ελληνικότητα αφενός και να
• γίνει αποδεκτός ως τετελεσμένο γεγονός ο εποικισμός της σκόπιμα αφύλακτης χώρας απο εκατομμύρια λαθρομετανάστες αφετέρου
Όπως ήταν προβλεπόμενο, η εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα των τελευταίων στα ελληνικά σχολεία θα έκανε επιτακτική πλέον και νόμιμη τη μετάλλαξη της εθνικής παιδείας σε πολυεθνική (Η μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία ήταν βεβαίως αντισυνταγματική εφόσον το Σύνταγμα καθορίζει ότι η παιδεία είναι δωρεάν και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες - αποκλείοντας έτσι τους μη Έλληνες). Ταυτόχρονα θα παγίωνε την εθνογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού προσφέροντας "πατημα" για την ελληνοποίηση των ξένων μόλις θα έφταναν στην ηλικία των 18 ετών.
H ελληνοποίηση με τη συνακόλουθη αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έγινε τον Μάρτιο του 2010 απο την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνοντας την προηγηθείσα νομιμοποίηση της ΝΔ του τέλους του 2008 (καθεστώς του "επι μακρόν διαμένοντος").
Η νεοταξική αριστερόστροφη προπαγάνδα για την καλλιέργεια οικειοφοβίας, δηλαδή απο- μάκρυνσης απο την ελληνικότητα με τη συνακόλουθη απαίτηση να αλλοτριωθούμε αγκαλιάζοντας τον "Άλλο" ως "διαφορετικότητα", αποτελεί δυστυχώς χρόνια τώρα μια θλιβερή σταθερά της καθημερινότητας του Έλληνα. Είναι η ίδια προπαγάνδα που απαντάται ως γκράφιτι των Εξαρχείων, ως ανάλυση των ΜΜΕ και ως διδακτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων.
Συνοψίζεται στις παροτρύνσεις να μην είμαστε "ξενοφοβικοί" (παραβλέποντας ότι καθόλου δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του ξένου που μπήκε από το παράθυρο), να μην είμαστε "ρατσιστές" (δηλαδή να αδιαφορήσουμε για τους προγόνους, το γένος και τη φυλή μας) και να μην είμαστε "εθνικιστές" (δηλαδή να παραιτηθούμε απο την αξίωση να έχουμε ως έθνος δικό μας κράτος - προστάτη ή ακόμα και απλώς να υπάρχουμε ως διακριτό έθνος ανάμεσα στα άλλα έθνη).
Πρόκειται για προπαγάνδα επιστημονικής αποδόμησης η οποία συν τοις άλλοις κατασκευάζει ενοχικά σύνδρομα που αφορούν το ήθος και τις συλλογικές δράσεις του "κακού Έλληνα" μέσα στην ιστορία. Οι κατηγορίες είναι δανεισμένες απο το παλαιό και το νεώτερο ρεπερτόριο του ανθελληνισμού. Υποθέτω ότι η πλήρης εσωτερίκευσή τους οδηγεί στην απαξίωση του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου.
Αυτό στην γλώσσα των κομπιούτερ στο πλαίσιο μιας "κοινωνικής μηχανικής" ("social engineeering") θα σήμαινε ότι η φάση του "αποπρογραμματισμού" του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε πλέον επιτυχώς και τώρα μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία "αναπρογραμματισμού" του εκκενωθέντος απο κάθε ιστορική μνήμη ανθρώπινου πλάσματος με νέα περιεχόμενα.
Με άλλα λογια, εκεί όπου ήδη επιτεύχθηκε η παραγωγή "γυμνού" ανθρώπου μπορεί να προχωρήσει η νέα εποχή στην πειραματική κατασκευή κάποιου νεοφανούς μιγαδικού πολιτισμικοφυλετικού ανθρωπολογικού τύπου στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πρώην Ελλάδα).
Ίσως για την έναρξη του σχεδιαζόμενου αναπρογραμματισμού το υπουργείο Παιδείας μελετά επί του παρόντος (όπως ακούγεται) την εισαγωγή νέων σχολικών βιβλίων που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα που στόχο είχαν τον αποπρογραμματισμό.
Ίσως ο αναπρογραμματισμός των -πρώην- Ελλήνων να είναι στη συνέχεια και η αποστολή των πολυαρίθμων ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) που η νέα κυβέρνηση δεν κατήργησε παρά τα υποτιθέμενα μέτρα περιορισμού των εξόδων στη σημερινή κρίση.
Αν επιμείνει κανείς στο ερώτημα ποιός θα είναι (επιτέλους) ο σχεδιαζόμενος απο τα κέντρα εξουσίας ανθρωπολογικός τύπος του μετα - Έλληνα θα βρεί ήδη σήμερα προτεινόμενες φαντασιακές ταυτότητες, οι οποίες ξαφνιάζουν με την αφέλεια που τις διακρίνει: "πολίτης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πολυπολιτιστικής κοινωνίας" ή "πολίτης της Γης" ή απλώς "Άνθρωπος"...
Μια στοιχειώδης κριτική δείχνει ότι με τα ανοικονόμητα εκατομμύρια Αφρικανών, Ασιατών και Βαλκάνιων λαθρομεταναστών και τα συνεπακόλουθα προβλήματα της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας , της επιδημιολογικής μόλυνσης (450.000 κρούσματα ηπατίτιδας στην Ελλάδα! - "Ελευθεροτυπία" 19 Μαΐου 2010) και γενικότερης επαπειλούμενης κατάρρευσης των ελληνικών υποδομών, η Ελλάδα αντί να πλησιάζει, αντιθέτως συνεχώς απομακρύνεται απο τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα.
Επίσης η κριτική δείχνει ότι δεν υπάρχουν διαβατήρια για "πολίτες της Γης" ούτε ελευθερία εγκατάστασης σε όποια μέρη του πλανήτη θα προσπαθήσουν να καταφύγουν άφρονες Έλληνες μετά την καταστροφή της πατρίδας τους. Τέλος "Άνθρωπος" χωρίς εθνοτικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό, πολιτικό προσδιορισμό δεν υπάρχει, μόνο ο σκύλος, η γάτα και το όποιο ζώο είναι απλώς σκύλος και γάτα οπουδήποτε χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.
"Άνθρωπος" χωρίς ιδιαιτερότητα δεν είναι παρά ένα ζώο!
Προφανώς τέτοια ζώα, τέτοια ανθρώπινα μηδενικά, βδελύγματα πάνω στο πρόσωπο της Γης, θα κατασκευάσουν οι σκοτεινοί κύριοι προγραμματιζόμενων εθνοκτονιών.
Πραγματικά αποφάσισαν λοιπόν οι Έλληνες, θα πεί κανείς, να απεμπολήσουν την ιδιαιτερότητά τους για να γίνουν πιο άνθρωποι ή πιο Ευρωπαίοι, τέλος πάντων για να εκσυγρονισθούν και να αναπτυχθούν όπως το ήθελε ο Σημίτης;
Αν πιστέψει κανείς ότι αυτοί που δεχθηκαν να μεταλλαχθούν (και δεν ήσαν προς Θεού όλοι) το έπραξαν για ιδανιστικούς αποκλειστικά λόγους, απατάται σίγουρα. Δεν ξέρει δηλαδή να διαβάζει το πραγματικό μήνυμα της εξουσίας ανάμεσα στις γραμμές των επισήμων διακηρύξεων.
Εδώ το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό:
• Ξεχάστε αυτά που πιστεύατε ως Έλληνες και εμείς σας εγγυώμεθα υψηλή κατανάλωση και ευημερία!
• Ως Έλληνες δεν έχετε μέλλον στην Ελλάδα, γιατί οι ανώτερες εξουσίες έχουν άλλα σχέδια γα την Ελλάδα!
• Ως απλές βιολογικές υπάρξεις όμως, αφημένες στα δικά μας χέρια να τις μορφώσουμε όπως καλύτερα ξέρουμε εμείς, επιτρέπουμε να επιβιώσετε και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο.
• Όσοι τυχόν αρνηθούν και αντισταθούν θα αποκλεισθούν απο όλες τις απολαβές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πολιτικές. Θα ζούν με τον φόβο του κράτους και μαζί του παρακράτους που χτυπάει εκεί όπου δεν φτάνει ο νόμος.
• Αν δε επιμείνουν ότι η "Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" θα βρουν απέναντί τους και τους συνασπισμένους "ελληνοποιημένους" αλλοδαπούς πραιτωριανούς.
• Αυτοί ήταν οι όροι του συμβολαίου που η εξουσία πρότεινε στους Έλληνες και πολλοί δελεάσθηκαν. Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που τη... χάνει! σκέφτηκαν.
Όμως αυτό που επέμεινε να διαχειρισθεί η εξουσία χωρίς εξαιρέσεις ήταν τα παιδιά.
Τα αφελληνισμένα σχολεία περίμεναν τα ελληνόπαιδα με τον Χασάν στο ίδιο θρανίο, υλικό για μετάλλαξη. Τι θα έπρατταν άραγε οι γονείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων; Θα δημιουργούσαν προβλήματα επειδή τα παιδιά τους διδάσκονταν ανθελληνικά βιβλία και θα αμφισβητούσαν τη νομιμότητα της εισαγωγής λαθρομεταναστών χωρίς τα νόμιμα δικαιολογητικά στο σχολείο που πλήρωσαν γενεές επί γενεών Ελλήνων φορολογουμένων;
Ή θα άφηναν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδάκια τους δηλαδή, τα μοναχοπαίδια τους μάλιστα (διότι δεν κάνουν πάνω απο ένα παιδί) βορά στο αντεθνικό υπουργείο Παιδείας; Γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση... Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς την παρούσα πτώχευση της Ελλάδας, την περικοπή μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων στα καταναλωτικά αγαθά κ.λ.π, δεδομένης της ανειλημμένης υποχρέωσης της εξουσίας να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όσους δέχθηκαν τον αφελληνισμό τους;
Η απάντηση είναι γνωστή απο τα αρχαία χρόνια: Ο διάβολος δεν κρατάει το λόγο του. Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γι΄ αυτούς που τώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το... αντίτιμο.
Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα, ποιός ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα!
Η ανυποληψία όσων ανθρώπων πρόδωσαν το λίκνο της Ευρώπης, τους προγόνους και το όνομά τους για τον Μαμμωνά δεν διέφυγε την προσοχή των Ευρωπαίων των οποίων των οποίων ο παραδοσιακός φιλελληνισμός υπο το κράτος της ματαίωσης γύρισε τώρα στο εξίσου παραδοσιακό του αντίθετο,τον ανθελληνισμό.
Έτσι η διάθεση να μας απαξιώσουν, ηθικά και διανοητικά με κάθε τρόπο μιλάει καθημερινώς μέσα απο χίλια και ένα άρθρα του ευρωπαϊκού τύπου για τη χρεοκοπημένη, ψεύτικη, αδηφάγα, πρόστυχη Ελλάδα, η οποία τώρα πρέπει να τιμωρηθεί, να ταπεινωθεί, να ματώσει με κάθε τρόπο, στο τέλος δε και να εκδιωχθεί απο την Ευρώπη
Ακόμα κι έναν Τούρκο να π.... έναν τσολιά σκιτσάρησε Ευρωπαίος γελοιογράφος...Όχι: τέτοιο μένος, τέτοιο διασυρμό δεν επιφυλάσσει κανείς σε δανειολήπτη που απλώς αδυνατεί να πληρώσει. Τον επιφυλάσσει μόνο σε άνθρωπο που έχασε την τιμή του.
Αν δεν θέλει να χάσει τα πάντα ο ελλαδικός Ελληνισμός πρέπει να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει το αρχαίο του κύτταρο για να γίνει τιμωρός των πρωταιτίων της προδοσίας και παιδαγωγός των παραστρατημένων, που όμως βαθιά μέσα τους φέρουν το φως της Ελλάδος.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Εμπρησμός Βιβλιοπωλείου


ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

Την ίδια στιγμή που δύο μέλη του Άρδην, ο Θανάσης Τζιούμπας και ο Νίκος Βαλκάνος βρίσκονται κρατούμενοι στις σιωνιστικές φυλακές μετά τη δολοφονική πειρατική ενέργεια εναντίον της ανθρωπιστικής αποστολής προς τη Γάζα, οι εγχώριοι πράκτορες του σιωνισμού, προχώρησαν τη νύχτα σε εμπρησμό του Εναλλακτικού βιβλιοπωλείου, στην οδό Θεμιστοκλέους 37. Μετά τη δολιοφθορά στο αυτοκίνητο του Βαγγέλη Πισσία, της ψυχής του ελληνικού Κινήματος για την Ελεύθερη Γάζα, πριν ένα μήνα, τα φασιστοειδή στην υπηρεσία των σιωνιστών προχώρησαν σε μια ακόμα εγκληματική ενέργεια ενάντια στο βιβλιοπωλείο, τις Εναλλακτικές Εκδόσεις και το Άρδην, που έχουν αποκαλύψει με δεκάδες εκδόσεις και βιβλία τους, τον ρόλο των σιωνιστών και συμμετέχουν εδώ και δεκαετίες ενεργά στο κίνημα για την δικαίωση του λαού της Παλαιστίνης.

1 Ιουνίου 9:00 π.μ.

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο – Άρδην

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Αρχικές εγκαταστάσεις Σλάβων στον ελλαδικό χώρο

Εγκαταστάσεις σλαβικών φύλων στην Χερσόνησο του Αίμου
στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ. (σύμφωνα με βουλγαρικές απόψεις)
 
Από το πάντοτε αξιόπιστο και ενδιαφέρον ιστολόγιο http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/
ένα εξαιρετικό κείμενο μεγάλης σπουδαιότητας για ένα καίριο ζήτημα που επανέρχεται συχνά στην επικαιρότητα, από τον βιβλίο «Σλαβικές εγκαταστάσεις στη μεσαιωνική Ελλάδα» της σειράς "Όψεις της Βυζαντινής Κοινωνίας - 8", του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χόρν (1993, επανέκδ. 2000), της Καθηγήτριας της Ιστορίας των Λαών της Χερσονήσου του Αίμου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (1975-1996), Μαρίας Νυσταζοπούλου - Πελεκίδου.

ΔΕΕ

Εγκατάσταση των Σλάβων στον ελληνικό χώρο


Σύμφωνα με τα «Θαύματα», γύρω στο 604 (η το 610) 5.000 επίλεκτοι Σλάβοι ενήργησαν αιφνιδιαστική νυκτερινή επίθεση εναντίον της Θεσσαλονίκης. Οι βάρβαροι, λέει το κείμενο, κατά την επίθεση τους έβγαζαν κραυγές, πού οι Θεσσαλονικείς αναγνώριζαν, γιατί τις είχαν πια συνηθίσει («και τίνα της βαρβαρικής κραυγής σημεία δια της έθάδος ακοής έπεγίγνωσκον»). Επομένως η κατάσταση είχε στο μεταξύ μεταβληθεί: το 586 (η 597) οι Θεσσαλονικείς για πρώτη φορά έβλεπαν μπροστά στα τείχη της πόλης τους Σλάβους το 604 (η 610) είχαν πια συνηθίσει τις πολεμικές κραυγές τους. Αν ή μαρτυρία αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, τούτο σημαίνει ότι στο μεταξύ διάστημα οι Σλάβοι είχαν εγκατασταθεί σε μια περιοχή όχι πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη, από όπου ενεργούσαν επιθέσεις εναντίον της μεγάλης αυτής πόλης και της ενδοχώρας της. Η ίδια πηγή αναφέρει άλλες τρεις ακόμη επιθέσεις των Σλάβων εναντίον τής Θεσσαλονίκης: συμφώνα με τη χρονολόγηση του P. Lemerle, τό 614-615 επιτέθηκαν από την θάλασσα, το 618 πολιόρκησαν την πόλη - αυτή τη φορά σε συνεργασία με τους Αβάρους-, και πολύ αργότερα το 676-678 Ο ρήγας των Ρηγχίνων Περβούνδος επιχείρησε εκτεταμένη επίθεση με τον φιλόδοξο σκοπό να συνενώσει όλες τις Σκλαβηνίες κατά του Βυζαντίου, επιχείρηση πού τελικά απέτυχε.
Έχουν διατυπωθεί ουσιαστικές επιφυλάξεις για τη χρονολόγηση των σλαβικών επιθέσεων κατά της Θεσσαλονίκης στις αρχές του 7ου αι., αλλά και γενικότερα για την αξιοπιστία της αντίστοιχης αφήγησης του αγιολογικού αυτού κειμένου, το όποιο επεκτείνει τη δράση των Σλάβων στο Αιγαίο και στη Θεσσαλία Πάντως, παρά τις προφανείς υπερβολές στην αφήγηση, που οφείλονται στον αγιολογικό χαρακτήρα του κειμένου, και παρά τις πιθανές αποκλίσεις στη χρονολόγηση, τα «Θαύματα» περιέχουν σημαντικά ιστορικά στοιχεία ορισμένα από αυτά μπορούν να ελεγχθούν και από άλλες πηγές. Ο Ίω. Καραγιαννόπουλος, ύστερα από ανάλυση των δεδομένων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι καμιά αξιόπιστη πηγή δεν επιτρέπει να χρονολογήσουμε την εγκατάσταση των Σλάβων στη Βόρειο Ελλάδα πριν από τις αρχές του 7ου αι., στην Κεντρική Ελλάδα πριν από τη δεκαετία του 640 και στην Πελοπόννησο πριν από τις τελευταίες δεκαετίες του 7ου αι.. Αναμφίβολα, η συγκριτική μελέτη των ποικίλων τεκμηρίων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μόνιμη εγκατάσταση των Σλάβων στη Βόρειο Ελλάδα δεν μπορεί να χρονολογηθεί πριν από τις αρχές του 7ου αι. Όσο για το χρόνο της καθόδου των σλαβικών φύλων νοτιότερα, σημαντικό στοιχείο του προβληματισμού του Ίω. Καραγιαννόπουλου αποτελεί η μαρτυρημένη καταστροφή των Φθιωτίδων Θηβών το 641. Ωστόσο, οι χριστιανικές Θήβες ήταν αστικό κέντρο, που οι Σλάβοι δεν ήταν βέβαια σε θέση εύκολα να καταλάβουν και να καταστρέψουν. Τίποτα όμως δεν αποκλείει ορισμένες ομάδες να είχαν ήδη διεισδύσει νοτιότερα και να είχαν εγκατασταθεί στην ύπαιθρο χώρα.
Κατά τη γνώμη μου, από τα ως τώρα γνωστά δεδομένα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι στις αρχές του 7ου αϊ. οι Σλάβοι βρίσκονται εγκαταστημένοι στη Δ. Μακεδονία, πιθανότατα ήδη τότε στη Θεσσαλία και ίσως στην Ήπειρο. Από εκεί ενεργούν επιδρομές εναντίον της Κεντρικής Ελλάδας, της Πελοποννήσου και ακτών και νησιών του Αιγαίου. Οι επιδρομές αυτές, αν κρίνουμε από τα αρχαιολογικά δεδομένα και τα νομισματικά και άλλα ευρήματα, φαίνεται ότι διήρκεσαν περίπου δύο δεκαετίες. Τότε υποθέτουμε ότι εγκαταστάθηκαν και στην Πελοπόννησο - χωρίς να αποκλείονται παλαιότερες σποραδικές διεισδύσεις -, περνώντας πιθανότατα από την Αιτωλοακαρνανία και όχι από την Αττική και την Κόρινθο. Την υπόθεση αυτή επιτρέπουν να διατυπώσουμε τα αρχαιολογικά ευρήματα πού υποδηλώνουν στις πρώτες δεκαετίες τού 7ου αι. κάποια τομή στήν παράδοση ορισμένων περιοχών ή οικισμών, κυρίως τής Κεντρικής και ΒΔ Πελοποννήσου, ενώ διαπιστώνεται συνέχεια ιστορικού βίου και βυζαντινής παρουσίας στο ανατολικό τμήμα τής Πελοποννήσου. Η υπόθεση αυτή ενισχύεται και από το τοπωνυμικό υλικό. Έτσι η γενικότερη εικόνα και ή χρονολογία που παρέχει το λεγόμενο «Περί κτίσεως τής Μονεμβασίας Χρονικό» - πηγή τού 9ου (η 10ου αι.), προβληματική και αμφιλεγόμενη παρά τον ιστορικό της πυρήνα -, πού τοποθετεί την εγκατάσταση των Σλάβων στην Πελοπόννησο το 587/8, δεν θα πρέπει να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ούτε η εγκατάσταση των Σλάβων ήταν τόσο εκτεταμένη όσο την παρουσιάζει το Χρονικό, το όποιο αναφέρει ότι «εκαθάρευε» από το σλαβικό στοιχείο μόνο το ανατολικό μέρος της Πελοποννήσου από την Κόρινθο ως το ακρωτήριο Μαλέα. Αντίθετα, φαίνεται ότι, εκτός από το ανατολικό τμήμα, τουλάχιστον τμήμα της Λακωνίας, η Μάνη και ή ΝΔ ακτή με τα φρούρια της Μεθώνης και της Κορώνης και ή πεδιάδα τής Μεσσήνης παρέμεναν στα χέρια των Βυζαντινών: αυτό βεβαιώνεται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές, την μελέτη των οικισμών, τη μαρτυρημένη εκκλησιαστική και διοικητική οργάνωση, καθώς και το τοπωνυμικό υλικό (τα σλαβικά τοπωνύμια σ' αυτές τις περιοχές είναι σπανιότερα η απουσιάζουν τελείως). Βέβαια ή παρουσία σλαβικού στοιχείου και στο χώρο αυτό δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί, τούτο όμως δεν σημαίνει κατάκτηση και επικράτηση, αλλά συμβίωση με τον γηγενή πληθυσμό.
Διαφωτιστική για το θέμα είναι η περίπτωση της χειροποίητης κεραμικής που βρέθηκε στην Πελοπόννησο, θεωρήθηκε σλαβική και συνδέθηκε με την μαρτυρία του «Περί κτίσεως τής Μονεμβασίας Χρονικού», που χρονολογεί, όπως είπαμε, την εισβολή και κατάκτηση τμήματος της Πελοποννήσου από τους Σλάβους το 587/8. Η άποψη αυτή οδήγησε σε παρερμηνείες και λανθασμένες εκτιμήσεις και συμπαρέσυρε και άλλα ευρήματα στη χρονολόγηση τους στα τέλη του 6ου αι. Πρόσφατα, ο Ηλίας Αναγνωστάκης και η Ναταλία Πούλου επιχείρησαν εξονυχιστική και κριτική ανάλυση τής χειροποίητης κεραμικής σε συσχετισμό με τα αρχαιολογικά, νομισματικά και άλλα συνευρήματα και με τη στρωματογραφία και κατέληξαν σε ορισμένα συμπεράσματα, πού πολύ σύντομα παραθέτω: Η χειροποίητη κεραμική εκτείνεται σε ευρύτερα χρονικά πλαίσια και δεν περιορίζεται στα τέλη τού 6ου αι. Αυτού του τύπου κεραμική βρέθηκε και σε περιοχές, όπου χωρίς καμιά αμφιβολία δεν εγκαταστάθηκαν Σλάβοι, όπως π. χ. στην Κύπρο. Γι’ αυτό πρέπει να αποσυνδεθεί από τυχόν βαρβαρικές επιδρομές και καταστροφές και από την εισβολή των Σλάβων και να απεγκλωβιστεί από τη μαρτυρία του «Χρονικού» και από ιστοριογραφικές ερμηνείες, επομένως και από τη χρονολόγηση της στα τέλη τού 6ου αι., όταν βέβαια τα λοιπά τεκμήρια δεν συνηγορούν σ' αυτό. Οι δύο μελετητές εξετάζουν τα χειροποίητα αγγεία που βρέθηκαν κυρίως στο Αργός, στην Τίρυνθα, στην Ισθμία και στο Εξαμίλιον Κορίνθου και στη Σπάρτη και τα οποία χρησίμευαν ως οικιακά σκεύη. Επίσης εξετάζουν τα αγγεία-κτερίσματα που βρέθηκαν σε ταφές στην Κόρινθο και στη Μεσσήνη, και πού προφανώς ανήκαν σε Σλάβους υψηλής σχετικά κοινωνικής θέσης. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα κεραμικά ευρήματα χρονολογούνται τα περισσότερα τον 7ο αι., άλλα ορισμένα φθάνουν ως τον 9ο και 10ο αι. Ξεχωριστή είναι η περίπτωση σαράντα περίπου αγγείων, πού βρέθηκαν στην Ολυμπία, ορισμένα με καύση νεκρών: είναι τα μόνα πού μπορούν να αποδοθούν αναμφισβήτητα στους Σλάβους και χρονολογούνται μέσα στον 7ο αι. κέ., άλλα δεν ανήκουν όλα στην ίδια χρονική στιγμή.
Συμπερασματικά διαπιστώνεται ότι μπορεί ορισμένα χειροποίητα αγγεία από την Πελοπόννησο να ανήκουν σε Σλάβους, τούτο όμως δεν στοιχειοθετεί την επικράτηση τους σε βάρος του γηγενούς στοιχείου όπως επίσης μπορεί αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη και ταραγμένη εποχή εντόπιοι πληθυσμοί να κατασκεύασαν με την παλαιά χειροποίητη τεχνική σκεύη πρώτης ανάγκης. Έξ άλλου, από τα ως τώρα ανασκαφικά ευρήματα σημαντική για τη γενικότερη ερμηνευτική προσέγγιση και την αποσύνδεση της από τούς Σλάβους είναι η έλλειψη χειροποίητης κεραμικής στην παραδοσιακά θεωρούμενη ως «σλαβοκρατούμενη» Δυτική Πελοπόννησο, ενώ αφθονεί στό ανατολικό, «καθαρεύον» τμήμα τής Πελοποννήσου, γεγονός που ανατρέπει τα ως τώρα παραδεδεγμένα σχήματα. Επομένως, «η ύπαρξη χειροποίητης κεραμικής σε πόλεις, όπως η Κόρινθος, το Άργος και το Εξαμίλιον, όπου η βυζαντινή παρουσία ήταν αναμφισβήτητα σημαντική, δεν την καθιστά τεκμήριο για την κυριαρχία των Σλάβων και την εξαφάνιση των εντοπίων, άλλα μαρτυρία για την συνύπαρξη, την αλληλεπίδραση, την αφομοίωση και τον σταδιακό εξελληνισμό των επήλυδων από τους εντοπίους». Τα στοιχεία που παρέχουν οι πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές και οι αντίστοιχες έρευνες επιβάλλουν την επανεξέταση και συγκριτική μελέτη των ποικίλων δεδομένων, φιλολογικών, αρχαιολογικών και τοπωνυμικών, σχετικά με την έκταση, τον χρόνο και τη μορφή των σλαβικών εγκαταστάσεων στην Πελοπόννησο. Το ίδιο ισχύει και για άλλες περιοχές τού ελληνικού χώρου.
Η έκταση των σλαβικών εγκαταστάσεων στην Κεντρική Ελλάδα δεν μπορεί ακόμη να προσδιοριστεί με ακρίβεια . Σημειώνω ωστόσο τη συνέχεια βίου και παράδοσης σε αυτή την περιοχή, την απουσία επώνυμων σλαβικών ομάδων, καθώς και τον μικρό αριθμό σλαβικών τοπωνυμίων, πού όμως τα περισσότερα δεν προέρχονται από Σλάβους φορείς.
Ιδιαίτερα χρήσιμα για το θέμα είναι τα δεδομένα των σλαβικών τοπωνυμίων, για τα όποια έχουν γίνει σημαντικές μελέτες, αλλά και λανθασμένες εκτιμήσεις και παρερμηνείες. Σύμφωνα με τον κατάλογο του Max Vasmer - τη μόνη ως τώρα παρά τις αδυναμίες της συνολική καταγραφή, τα σλαβικά μακροτοπωνύμια του ελληνικού χώρου είναι 2123 και κατανέμονται κατά περιοχές ως εξής: Μακεδονία 730, Θράκη 45, "Ήπειρος 412, Θεσσαλία 165, Αιτωλοακαρνανία 98, Ευρυτανία 48, Φθιώτιδα 55, Φωκίδα 45, Βοιωτία 22, Αττική 18, Πελοπόννησος 429, Νησιά τοϋ Ιονίου 16, Εύβοια 19, Νησιά του Αιγαίου 4, Κρήτη 17.
Ακόμη και αν δεν έχουν καταγραφεί όλα τα σλαβικά μακροτοπωνύμια του ελληνικού χώρου, ο αριθμός είναι πολύ μικρός σε σύγκριση με το σύνολο των δεκάδων χιλιάδων ελληνικών τοπωνυμίων. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο αριθμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει απόλυτα την πραγματικότητα, γιατί α) περιέχει τοπωνύμια τα όποια εσφαλμένα θεωρούνται σλαβικά, ενώ μπορούν να εξηγηθούν από την ελληνική ή και την ιταλική γλώσσα, β) περιέχει σλαβικά τοπωνύμια πού μαρτυρούνται από μεσαιωνικές πηγές, αλλά δεν διασώθηκαν ως τή σύγχρονη εποχή και ταυτόχρονα τοπωνύμια σλαβικά πού εμφανίστηκαν σχετικά μεταγενέστερα και επέζησαν ως τις ημέρες μας. Υπάρχει δηλ. μια επικάλυψη ως προς την κατανομή του υλικού μέσα στο χρόνο και τούτο μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Δεν θα αναλύσω εδώ το μηχανισμό της ονοματοθεσίας των τοπωνυμίων και τη σημασία τους παραπέμπω γι' αυτό στην εμπεριστατωμένη ανάλυση του Δ. Ζακυθηνού. Περιορίζομαι μόνο να επαναλάβω ότι ορισμένα σλαβικά τοπωνύμια δεν αποτελούν πρωτογενείς σλαβικές ονοματοθεσίες, άλλα οφείλονται σε δευτερογενείς σχηματισμούς, γιατί, παρόλο πού προέρχονται από λέξεις σλαβικές, δόθηκαν στο χώρο άπό τρίτους φορείς, Έλληνες, Βλάχους η Αλβανούς, και όχι από τούς ίδιους τους Σλάβους. Έτσι, λέξεις σλαβικές πού πέρασαν στο καθημερινό ελληνικό λεξιλόγιο, πού μεταπλάστηκαν σύμφωνα με τους κανόνες της ελληνικής γλώσσας, όπως π.χ. οι λέξεις λόγγος, λαγκάδα, βάλτος κ.ά., και δόθηκαν από Έλληνες κατοίκους σε διάφορους τόπους, δέν μπορούν να θεωρηθούν τοπωνύμια σλαβικά είναι απλώς λεξιλογικά δάνεια.
Σχετικά με την κατανομή των σλαβικών τοπωνυμίων στο χώρο, παρατηρείται ότι συγκεντρώνονται σε ορεινές περιοχές, είναι λιγότερα στις πεδιάδες και ελάχιστα στα παράλια. Τούτο συμφωνεί και με τη γενική εικόνα των Σλάβων, που ήταν κυρίως γεωργοί ή και κτηνοτρόφοι και κατοικούσαν συνήθως στις πλαγιές και τις υπώρειες των βουνών. Άλλωστε η άμυνα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας απέναντι στη σλαβική διείσδυση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική στα αστικά κέντρα και οι επίμαχες στρατιωτικά και οικονομικά θέσεις βρίσκονταν συνήθως στην πεδιάδα και στις ακτές. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι τα σλαβικά τοπωνύμια δείχνουν ένα λαό γεωργικό, πού αγνοούσε τον αστικό βίο και δεν είχε αναπτυχθεί πολιτικό και πολιτιστικά: τα περισσότερα τοπωνύμια έχουν σχέση με την καθημερινή ζωή και τη φύση, με τον αγροτικό και ποιμενικό βίο- δεν μαρτυρούνται τοπωνύμια με αφηρημένες έννοιες η δηλωτικά τού δημόσιου βίου και τής θρησκευτικής ζωής, που θα υποδήλωναν κάποια εξελιγμένη πολιτικά και πολιτιστικά κοινωνία. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για τις δάνειες στην ελληνική γλώσσα σλαβικές λέξεις. Γεγονός πού συμφωνεί και μέ τις μαρτυρίες των πηγών για την πολιτική και κοινωνική τους συγκρότηση.
Το μέγεθος των εγκαταστάσεων των Σλάβων στόν ελληνικό χώρο δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί αριθμητικά. Ωστόσο, ο P. Charanis παρατηρεί ότι «δεν θα πρέπει να ήταν υπερβολικά πολυάριθμοι σε σύγκριση με τον γηγενή πληθυσμό [...] γιατί διαφορετικά δεν θα είχαν χάσει οι περισσότεροι από αυτούς την ταυτότητα τους».

(Σημ. ΔΕΕ: Πηγές και παραπομπές στο βιβλίο-Οι επισημάνσεις δικές μου)