Ο συμπαθής Πλούτο (Pluto) του Ντίσνεϋ.
Ελληνομπάχαλα
Συνήθως οι πολιτικοί υιοθετούν το κατατρεγμένο θυμικό των ΝεοΕλλήνων ψηφοφόρων που περιλαμβάνει την ιδρωμένη από έγκαυλη προσήλωση πεπατημένη στα άχραντα μυστήρια, το αντρίκιο φιλότιμο που καταλύει κάστρα με σκοπό την υπεράσπιση του φτωχικού ενδιαιτήματος από εχθρικούς εισβολείς, την μύχια σιγουριά ότι το αρχαιοελληνικό αίμα μεγαλουργεί στα υγιή σπλάχνα της απεραντολόγου περιφέρειας με ιστορίες που περιλαμβάνουν λιόδεντρα, κοτσύφια κι μυστακοφόρους αρματολούς για να βαφτίσουν την αλληλεγγύη σε διοικητική ρύθμιση με χαώδες κώδικα.
Τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, μπολιασμένα με αγωνιστικό στόμφο κι άσματα που παντρεύουν την καυτή πέτρα με το γαλάζιο του Αιγαίου, την παλαιοκομμουνιστική χροιά της αγέρωχης κολεκτίβας κι την υστερική ακτιβιστική καραμέλα του «αγαπάτε αλλήλους», δημιούργησαν ένα χολιγουντιανό τέρας τίγκα από βαλκανολεβέντικη ρουστίκ στόφα, μακριά μαλλιά που ακκίζονται χαρωπά στο αδηφάγο κράτος τραγουδώντας Φαραντούρη, ινδικά ταγάρια από κάνναβη κι έβενο, τυποποιημένο λεξιλόγιο για την επάρατη Δεξιά του ’50, τσιτάτα από τον δάσκαλο Όσο με φανταχτερά σφυροδρέπανα.
Το ταλέντο της κακομοιριάς κι των αγώνων συνεχίζεται στον στίβο των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, όπου επηρεαζόμενοι από την ισπανική λαίλαπα η οποία πάντα συγκινεί το μεσογειακό μπαχαλοειδές με έναν τόνο Τσε για προσάναμμα, όπου κραδαίνοντας γαλανόλευκες κι ανακαλύπτοντας το αμεσοδημοκρατικό ιδεώδες, ψηφίζουν κι αναρτούν αποφάσεις οργής κι δικαιοσύνης αφού πριν μουτζώσουν την Βουλή, ψάχνοντας για δωσίλογους κι προδότες, στήσουν κρεμάλες αναπολώντας τον δικτάτορα Ροβεσπιέρο κι την κραυγαλέα φύση που επιτάσσει τιμωρία κι δέος με κόκκινες παντιέρες.
Φτάνοντας στο σήμερα, με την θράκα του Τίποτα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα, με την ουρά στα σκέλια αφού δεν είδαν ελικόπτερα να φυγαδεύουν πολιτικούς, αναλώνονται σε εσωτερικό πανικό αφού δεν ευτυχούν πριν πέσει ο καπιταλισμός, η Apple κι η Βόρεια Κορέα, διοργανώνοντας φιέστες κι τσιφτετέλια σε υπόγεια, με τα μάτια καρφωμένα στον Αλέξη Τσίπρα που μιλάει τσάτρα-πάτρα τα Ελληνικά στον γίγαντα Μελανσόν, έχοντας την μύχια ελπίδα ότι θα φορέσουν το φακιόλι κι την ποδιά εργασίας, μαζεύοντας βιολογικές τομάτες κι ψάλλοντας μαοϊκούς στίχους στο λιβάδι με τα ηλιοτρόπια.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο μηδέν, όπου ο σταλινισμός, ο φασισμός κι ο ναζισμός χτυπούν αλαζονικά τις πόρτες των νοικοκυραίων βιοπαλαιστών, οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το κακό που τους βρήκε, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι συντηρούσαν το τεράστιο κράτος που τόσο λατρεύουν να μισούν, εθελοτυφλώντας στην εκ νέου χρηματοδότηση της Ψωροκώσταινας από χώρες που αντιμετωπίζουν την λιτότητα εξίσου σκληρά, επιθυμώντας την επιστροφή στο κράτος Καραμανλή, με παχυλά επιδόματα, απουσία δημοσιονομικού ελέγχου, μπόλικη ελληνικούρα με άλλοθι το βαθύ γαλάζιο.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον εκνευρισμό, την ογκώδη πληροφορία των αριθμών, το σάστισμα του κοσμάκη κι την τρομοκρατία των καναλιών αλλά η ψήφος που ήταν χαβαλές κι σκοτεινό υποκατάστατο άναρχης κι χαώδους υπόφυσης, αποτελεί την ύστατη λύση η οποία ζητά κι την αλλαγή νοοτροπίας σε έναν λαό που η ιδιοτυπία του είναι απόρροια οθωμανικών καταλοίπων, επιγενετικής ανημπόριας, σουρεαλιστικό μιμόδραμα που αντιπαλεύει με πείσμα την εξής αλήθεια: αποτελούμαστε από έναν κακομαθημένο συλλογικό μύθο, με κωλοπαιδίστικα αντανακλαστικά κι απαράμιλλη κουτοπόνηρη χοντράδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου